7- معيارهاي روابط اجتماعي

يَا بُنَيَّ اجْعَلْ نَفْسَكَ مِيزَاناً فِيمَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ غَيْرِكَ فَأَحْبِبْ لِغَيْرِكَ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِكَ وَ اكْرَهْ لَهُ مَا تَكْرَهُ لَهَا وَ لَا تَظْلِمْ كَمَا لَا تُحِبُّ أَنْ تُظْلَمَ وَ أَحْسِنْ كَمَا تُحِبُّ أَنْ يُحْسَنَ إِلَيْكَ وَ اسْتَقْبِحْ مِنْ نَفْسِكَ مَا تَسْتَقْبِحُهُ مِنْ غَيْرِكَ. وَ ارْضَ مِنَ النَّاسِ بِمَا تَرْضَاهُ لَهُمْ مِنْ نَفْسِكَ وَ لَا تَقُلْ مَا لَا تَعْلَمُ وَ إِنْ قَلَّ مَا تَعْلَمُ وَ لَا تَقُلْ مَا لَا تُحِبُّ أَنْ يُقَالَ لَكَ؛ اي پسرکِ من! ميان خود و ديگران، خويشتن را ميزان و وسيله سنجش قرار ده و بنابراين، هرچه را براي خود دوست داري و مي‌پسندي، براي ديگران هم دوست بدار و بپسند و هرچه را براي خود دوست نداري و نمي‌پسندي، براي ديگران هم دوست مدار و نپسند، و به همانگونه که نمي‌خواهي به تو ظلم شود، به ديگران ظلم نکن، و همان‌طور که دوست داري به تو نيکي شود، به ديگران نيکي کن، و آنچه را در ديگران زشت مي‌شماري براي خود نيز زشت شمار. و به همان مقدار چيزي از سوي خود که آن را براي مردم مي‌پسندي، از سوي مردم درباره خود راضي باش[1] هرچه را که نمي‌داني مگو اگرچه چيزي را که مي‌داني اندک باشد، (باز هم مگو) و آنچه را که دوست نداري درباره‌ات بگويند، درباره ديگران مگوي.

وَ اعْلَمْ أَنَّ الْإِعْجَابَ ضِدُّ الصَّوَابِ وَ آفَةُ الْأَلْبَابِ فَاسْعَ فِي كَدْحِكَ وَ لَا تَكُنْ خَازِناً لِغَيْرِكَ. وَ إِذَا أَنْتَ هُدِيتَ لِقَصْدِكَ فَكُنْ أَخْشَعَ مَا تَكُونُ لِرَبِّكَ؛ و بدان که خودپسندي ضدّ راه درست و آفت عقل‌هاي خالص و سالم است، پس در کسب معاش

[1] . به همان مقدار که به مردم نيکي کرده‌اي، از نيکي مردم به خودت راضي باش و افزون از آن مخواه، و اگر بدي کردي به همان اندازه بدي از طرف مردم راضي باش.