وَ اعْلَمْ يَا بُنَيَّ أَنَّهُ لَوْ كَانَ لِرَبِّكَ شَرِيكٌ لَأَتَتْكَ رُسُلُهُ وَ لَرَأَيْتَ آثَارَ مُلْكِهِ وَ سُلْطَانِهِ وَ لَعَرَفْتَ أَفْعَالَهُ وَ صِفَاتِهِ وَ لَكِنَّهُ إِلَهٌ وَاحِدٌ كَمَا وَصَفَ نَفْسَهُ لَا يُضَادُّهُ فِي مُلْكِهِ أَحَدٌ وَ لَا يَزُولُ أَبَداً، وَ لَمْ يَزَلْ أَوَّلٌ قَبْلَ الْأَشْيَاءِ بِلَا أَوَّلِيَّةٍ وَ آخِرٌ بَعْدَ الْأَشْيَاءِ بِلَا نِهَايَةٍ عَظُمَ عَنْ أَنْ تَثْبُتَ رُبُوبِيَّتُهُ بِإِحَاطَةِ قَلْبٍ أَوْ بَصَرٍ؛ همچنين بدان اي پسرکِ من! که اگر براي پروردگارت شريکي وجود داشت، هر آينه فرستادگان او نزد تو آمده بودند و هر آينه آثار سلطنت و قدرت او را ديده و هر آينه کارها و صفات وي را شناخته بودي. ليکن خدا، خدايي است واحد يگانه، به همانگونه که او خود را وصف کرده است که هيچ کس در سلطنت و قدرت او با وي به ضدّيت بر نمي‌خيزد و هرگز از ميان نمي‌رود و هميشه بوده است. نسبت به همه چيزها اول و مقدّم است بي آنکه خود، ابتدا و اوّلي داشته باشد، و آخر و بعد از همه چيزها خواهد بود، بي آنکه خود آخر و انتهايي دارا باشد. (ازلي و ابدي است). او از اين که پروردگاريِ وي با احاطه يافتن در قلبي يا چشمي (خواه چشم ظاهري يا بصيرت و چشم دل) ثابت گردد، بالاتر و والاتر است.[1]

فَإِذَا عَرَفْتَ ذَلِكَ فَافْعَلْ كَمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِكَ أَنْ يَفْعَلَهُ فِي صِغَرِ خَطَرِهِ، وَ قِلَّةِ مَقْدِرَتِهِ، وَ كَثْرَةِ عَجْزِهِ و عَظِيمِ حَاجَتِهِ إِلَى رَبِّهِ فِي طَلَبِ طَاعَتِهِ وَ الرَّهْبَةِ مِنْ عُقُوبَتِهِ وَ الشَّفَقَةِ مِنْ سُخْطِهِ فَإِنَّهُ لَمْ يَأْمُرْكَ إِلَّا بِحَسَنٍ، وَ لَمْ يَنْهَكَ إِلَّا عَنْ قَبِيحٍ؛ چون اين مطلب را شناختي، پس بدان گونه عمل کن که شايسته کسي مثل تو است که بدان عمل کند، يعني کسي با کوچکي مقام و کمي توانايي و بسياري ناتواني و نيازمندي فراوان او به پروردگارش، براي توفيق يافتن به درخواست فرمانبري از او و

[1] . عظمت خداوند بالاتر از آن است که دل ها و چشم ها بتوانند نسبت به شناخت او، احاطه پيدا کنند.