اين مقام قرب حق تعالي است که تمامي انبياء الهي و هم بندگان مخلص خداوند، آرزوي رسيدن به آن را داشتند:

وَ اَنِر اَبْصارَ قُلُوبِنا بِضياء نَظَرِها اِلَيکَ حَتَّي تَخْرقَ اَبْصارُ الْقُلُوب حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ اِليٰ مَعْدِنِ الْعَظَمَة ...؛

و چشمان دلمان را جلوه‌اي از عنايت خود روشن فرماي، تا پرده‌هاي نور را بدرد و به سرچشمۀ عظمت برسد.

که اين، فرازي از مناجات تمامي ائمه معصومين علیهم‌السلام است که با آن پروردگار خود را مي‌خواندند و در مقام معرفه‌الله فاني مي‌گشتند. لذا وارد شدن در وادي فيض الهي، لياقت و شايستگي مي‌خواهد.

آيا راه رشد و تزکيه و عوامل «فلاح» و علل «فجور» را مي‌داني؟

دنياي «تو در تو» و شگفت «دل» را گشته‌اي؟

آيا«نفس»هزار چهره‌راشناخته‌اي،‌تا با هر نقابي‌که ‌بر نفسانيّت‌مي‌زند و پيش مي‌آيد،آن را بشناسي و از هر جا حمله آورد، به ضد حمله بپردازي و هرگاه زهر ريخت، پادزهر بکار بري؟

«رمضان» براي سلوک اين راه است.

براي هجرت دروني است. براي سير در دنياي باطن است.

براي مرور بر نفسانيات و اخلاقيات است.

براي آن است که ملکات نفساني را درجان خويش پرورش دهي.

براي آن است که ارزش‌هاي متعالي را، در عمق وجود خويش جاي دهي و پديد آوري.