براي آن است که «اخلاق»، جزو بافت دروني تو شود. نه حرکت خشک بيروني.

اگر دل را در اختيار صالحات گذاشتي، اگر مشوّقِ به خير و تقوا و عشق به الله را در دل مشعل ساختي، ديگر«حسنات» و «صالحات»،جريان زلالي مي‌شود که خود به خود از آن سرچشمه مي‌جوشد و از درون به بيرون سرايت مي‌کند و از «قلب» به «اندام» مي‌رسد، و از «دل» بر «ديده» تأثير مي‌گذارد.

اگر به ديدار رمضان مي‌روي، که لقاء خداوند نيز مي‌باشد، بايد چهرۀ جان را هم بيارائي و «جمال باطن» را هم داشته باشي.

رمضان، موسم «عبادت» و عبادت، غذاي روح است.

رمضان، فصل مناجات و دعاست.

و دعا، نردبان تعالي جان است.

رمضان، دورۀ تزکيه ، تهذيب ، تربيت ،ساختن ، مقاومت کردن ، تحمل نمودن و چشيدن است.

ايام عفاف ، کنترل ، امساک ، توجه به خدا و تقرّب به پروردگار است.

دريغ...! که اين فرصت بگذرد و کاري نکني كه خدا را از خويشتن راضي کني.

که اگر اين صفت در انسان تجلي نکند، هرگز به آن سرچشمه نور نخواهد رسيد.

بنابراين محور ضيافت خداي تبارک و تعالي دعوت و لذات معنوي