سيدالشهدا امام حسين بن على عليه السلام و نفرت از دشمنان آنان و دستگاه حاكم اموى بروز مى‌نمود.

پس از شهادت يحيى بن زيد «به محض اينكه از شدت اختناق و ارعاب حاكم اموى كاسته شد، احساس امنيت نسبى كردند، به مدت هفت روز در مناطق دور و نزديك براى يحيى بن زيد عزادارى كردند و در آن سال هر فرزندى كه به دنيا آمد اسمش را يحيى يا زيد گذاشتند به علت اندوه و دردى كه از اين حادثه بر مردم خراسان وارد شده بود».[1] امام رضا عليه السلام در دهه محرم به طور منظم و همه ساله به سوگ جدشان امام حسين عليه السلام مى‌نشستند. دعبل خزاعى، از شاعران نامدار شيعه، مى‌گويد:

خدمت مولايم امام رضا عليه السلام رسيدم، ديدم آن حضرت همراه اصحابش به سوگ نشسته است. آن بزرگوار با مشاهده من فرمود: اى دعبل مى‌خواهم شعرى بگويى؛ زيرا اين روزها، ايام حزن و اندوه ما اهل‌بيت است و روزهاى سرور دشمنان، بخصوص بنى‌اميه است. اى دعبل، هركس بر مصيبت ما بگريد يا بگرياند اجرش با خداست. اى دعبل، هركس از چشمش بر مصيبت ما اشك بريزد و بگريد همراه ما و در زمره ما محشور مى‌شود. اى دعبل، هركس بر مصيبت جدم حسين بگريد البته خدا گناهان او را مى‌آمرزد.

آن‌گاه دستور دادند پرده‌اى ميان ما و اهل حرم زدند و فرمودند: زنان و دختران در پس پرده بنشينند و در مصيبت جد خود بگريند. در اين هنگام به‌

[1]. مسعودى، مروج الذهب و معادن الفضه، ج 3، ص 213؛ ابوالفرج الاصفهانى، مقاتل الطالبين، ص 108؛ ابن اعثم، الفتوح، ج 4.