رسيده است و خداوند بر تشكر بندگان از نعمت هاى خود اصرار ورزيده است كه فوايد آن به خود بندگان مى رسد.

ولى از آيه مباركه‌ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً، بدست مى آيد كه انسان هاى نيكوكار و احسان كننده نبايد از ديگران توقع تشكر داشته باشند تنها به يك آيه قرآن توجه شما را به عنوان دو قانون ايجابى و سلبى زندگانى در قرآن جلب مى كنم. وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِي لَشَدِيدٌ (ابراهيم/ 7)

وقتى كه خداوند اعلام نمود كه شما اگر شكرگزارى نموديد (نعمت شما را) زياد مى نمايم و اگر ناسپاسى و كفران كرديد عذاب من محققا سخت است.

ظاهرا مراد اين است كه شكر قولى و قلبى و خدمت گزارى شما از خداوند سبب زيادتى نعمت خداوند بر شما مى شود و اگر كفران نعمت كرديد به عذاب شديد گرفتار خواهيد شد.

احتمالا معناى كفران، سوء استفاده از نعمت هاى بدنى و نيروهاى معنوى و علم و مال و موقعيت هاى اجتماعى و غيره مى باشد.

به طور نمونه قدرت بدنى را در راه فحشاء و ستمگرى بر مظلومان و پول را در قمار و فساد به جاى دادن واجبات مالى و كمك به مستحقين صرف نمايد. البته در آيه مطالب ريزى است كه از ذكر آن ها در اين كتاب خوددارى مى شود. همانطور كه در خود شكر نيز مطالب ديگرى در آيات كثيره قرآن ذكر شده است. ذكر اين دو قانون هر چند عقلايى هم هست كه به آن اشاره شد ولى چون بر ايمان به وجود آفريگار جهان متوقف است شايد از هدف اين كتاب بيرون باشد. (دقت شود)