بدون موجب اذيت نكرده. تروريست خوانده مى شود. اساسا فرهنگ تمدن منهاى دين همين است كه حق را باطل و باطل را حق اعلام مى كند و قرآن علت آن را استكبار و حيله گرى زشت مى داند. اسْتِكْباراً فِي الْأَرْضِ وَ مَكْرَ السَّيِّئِ وَ لا يَحِيقُ الْمَكْرُ السَّيِّئُ إِلَّا بِأَهْلِهِ‌ (فاطر/ 43)[1]

قانون پنجاه و يكم و پنجاه و دوم زندگانى: شكر نعمت و كفران نعمت‌

شكر نعمت دو مرتبه دارد:

تشكر به زبان از منعم و احسان كننده كه در بين عقلاء نيز معمول و رايج است.

تشكر به عمل و قلب كه اين هم قاعده عقلايى است كه نعمت گيرنده قلبا نعمت دهنده را در دل دوست مى دارد و در عمل او را احترام مى كند و در موقع ضرورت خدمت گزارى او را مى نمايد و هر نعمت گيرنده كه چنين نباشد، مورد مذمت و سرزنش مردم عاقل قرار مى گيرد و گاهى اين تشكر لسانى و قلبى و عملى موجب زيادتى نعمت از طرف نعمت دهنده مى گردد. در قرآن مجيد در مورد شكر از پروردگار منعم، آيات زيادى‌

[1] 1- همين آيه پر بركت بود كه در موقع درس تفسير در تلويزون تمدن مرا متوجه ساخت كه استكبار و بزرگ نمايى و حيله گرى هاى زشت كه بالاخره دامن گير فاعل خود مى شوند، يك قانون عمومى است. و سپس بر آن شدم كه اينگونه قوانين را از قرآن استخراج كنم كه كتاب حاضر تدوين شد و لله الحمد.