مطلب قابل توجه:

از آيات قرآن مجيد بدست مى آيد كه حضرت موسى شريعت خود را تنها براى فرزندان يعقوب (بنى اسرائيل) آورد و براى هدايت آنان و خلاصى آنان از حكومت استبدادى و ظالمانه فرعون و قبطيان مبعوث شد و شريعت عيسى (ع) هم ظاهراً براى بنى اسرائيل بوده كه آيه مباركه 49 و 50 سوره آل عمران و غيره بر آن دلالت دارد. لذا ممكن است بگوييم كه دين حضرت ابراهيم در بين بنى اسماعيل كاملًا باقى بوده و پيامبر هم موقع بعثت به همان دين عمل مى كرده است.

يك حديث:

وفى صحيح الاحول قال: سألت ابا جعفر (ع) عن‌الرسول والنبى و المحدث ... و اما النبى فهو الذى يرى فى منامه نحو رؤيا ابراهيم و نحو ما كان رأى رسول الله (ص) من أسباب النبوة قبل الوحى اتاه جبرئيل من عندالله بالرسالة و كان محمد (ص) حين جمع له النبوة وجائته الرسالة من عندالله ...[1]

از اين روايت بدست مى آيد كه حضرت پيامبر در چهل سالگى برسالت مبعوث شده و قبل از آن نبى بوده ولى مقدار دوره نبوت بى رسالت او معلوم نيست كه چند سال بوده و در دوره نبوت خالص او نيز در اينكه براى او در باره اعمال شخصيش وحى مى شده يا اينكه مطابق قاعده كه هر نبى و حتى هر رسول‌

[1] . اصول كافى ج 1، 176 باب الفرق بين النبى و الرسول و المحدث. در اعتبار سند نوعى تردد وجود دارد اولًا از اين جهت كه احول از امام سجاد تا امام كاظم روايت كند و ثانياً در روايت ابن محبوب از احول مانند روايت او از ثمالى و روايت على بن الحكم از ثمالى والله اعلم.