صورت واجبات و محرمات آن لذت زندگانى را از ما مى‌گيرند و ما بايد لذت هاى خود را با انكار وجود خدا حفظ كنيم!

اين گفتار به اين مى ماند كه كسى بگويد سلامت بدن و حيات را نبايد اهميت داد كه موجب احتياج به طبيب مى‌شود و موجب هزينه براى دوا و بعد به درد سر خوردن دوا و تزريق آمپول و تن دادن به جراحى مى گردد!!

جواب هر دو گفتار يكى است كه اولًا انكار ما واقعيتها را تغيير نمى دهد و ناديده گرفتن قوانين زندگانى و يا قوانين طبى زندگانى هر دو جهان منكرين را تباه مى‌سازد و ثانياً ترك قسمتى از لذايذ بهر حال براى سلامتى بدن و روح ضرورى است وعقلا در فرض تزاحم مهمتر و مهم، مهم تر را بر مهم مقدم مى دارند.

بهر حال چنين نيست كه هر كافر هميشه شاد و خندان و كامياب باشد و هر مؤمن دائماً شكست خورده و بد حال و محروم باشد حوادث ناخوشايند طبيعى و اجتماعى هر دو را شامل مى شود چنانچه نعمتها و لذايذ بهر دو مى‌رسد بلى، در بعضى از موارد مؤمن به اراده خود از لذايذ حرام صرف نظر مى‌كند و كافر از آن استقبال مى نمايد، ولى در مقابل آن، سرور روحانى به ثوابهاى آخرت دارد كه كافر از آن محروم مى باشد. بنابراين مؤمن و كافر تفاوت زيادى در زندگانى مطلوب مادى ندارند بر اساس عوامل روزگار هر كدام گاهى خوشبخت و گاهى بدبخت هستند و يك اصل ديگر هم در زندگانى وجود دارد كه خوشبختى يا بدبختى همه جانبه و دائمى نيست بلكه مقطعى است. و اگر افرادى هميشه خوشبخت و يا هميشه بدبخت باشند استثنائى مى باشند.

به اين آيه قرآن توجه كنيد: