الهى گرديده است كه موجب اهانت به اين متخلفين و تنگى روزى آنان شده است و اينكه عقوبت تنها تنگى روزى مى باشد.[1]

قانون هفتاد و ششم زندگانى: تا خود عمل نكنند به ديگران نگويند

زشتى و قباحت تبليغ مبلغين و مصلحين در مواردى است كه خود به كارهاى خوب عمل نكنند، ولى به ديگران سفارش كنند و اين روش پست با شرف انسانى سازگار نيست. بر علاوه كه مردم وقتى حال آنان را بفهمند، سفارش هاى آنان را نمى پذيرند.

ولى اگر جمعى خود به امورى نيكو در مقام عمل مشغولند و يا از كار زشتى به دورند، مى توانند ديگران را نصيحت كنند و مردم نيك سيرت هم به نصايح آنان گوش مى دهند و آيه ايكه اين قانون را بيان مى دارد در قانون 63 (مقاومت مصلحين) گذشت.

بلى اگر نصيحت گران، توانايى آن عمل را نداشته باشند مانند كسى كه زكات به او تعلق نگرفته و مردم را به دادن زكات تشويق مى كند و يا خود به عمل بهترى مشغول است. مثلا دكتورى، شاگردانش را به جمع آورى پول جهت مريضان تنگ دست تشويق مى كند، مشغول به معالجه آنان مى باشد، ازين قانون مستثنى مى باشند. و هم چنين عالمى مردم را

[1] 1. يعنى لفظ( كلّا) اگر براى انكار اهانت باشد، عقوبت ضيق معاش است و اگر انكار از انكار بلا موجب باشد، هر دو اهانت و تنگى معاش، عقوبت الهى مى باشد.