قانون هفتاد وسوم و هفتاد و چهارم زندگانى: برائت اوليه ذمه وگمان خوب به همديگر وسخن نگفتن بدون علم‌

از مجموع آيات قرآن خصوصا از حرمت گمان بد و حرمت دروغ و قول به غير حق و امثال آن برائت ذمه كه خير عموم اعضاى جامعه است، بدست مى آيد. بنابراين قبل از اثبات جرم، اتهام افراد شديدا ممنوع مى باشد حتى در ذهن، تا چه رسد به حكايت براى ديگران. بلى در اسلام مجرد گمان بد حرام است و مسلما گفتن و نوشتن آن قبح بيشترى دارد. و بدتر از آن مجازات نمودن افراد به مجرد احتمال جرم و اتهام و گمانه زنى است. در مورد إفك قرآن مى فرمايد: إِنَّ الَّذِينَ جاؤُ بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ لا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَكُمْ بَلْ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اكْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَ الَّذِي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذابٌ عَظِيمٌ‌ لَوْ لا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَيْراً وَ قالُوا هذا إِفْكٌ مُبِينٌ‌ إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِكُمْ وَ تَقُولُونَ بِأَفْواهِكُمْ ما لَيْسَ لَكُمْ بِهِ عِلْمٌ وَ تَحْسَبُونَهُ هَيِّناً وَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِيمٌ‌ (نور/ 11- 12- 15) از اين آيات مباركه دو قانون ديگر نيز به دست مى آيد:

1. مؤمنين به همديگر گمان خوب داشته باشند.

2. بدون علم به چيزى آن را نگويند.