2. جمعى افراد فهميده دوست دارند براى اصلاح خرافات جامعه قيام كنند، ولى ازينكه به آنان كلان كار بگويند و يا لباسهاى كهنه آنان را ببينند و بر آنان بخندند، از مبارزه منطقى با انحرافات و خرافات محيط خود كنار مى روند.

3. كسانى هستند كه مى توانند با تشكيل يك انجمن، به ايتام و مريضان و پيروان درمانده كمك برسانند ولى به وسيله دو سه اتهام خيانت ياوه گويان از كار خير خود منصرف مى شوند.

4. جوانان با استعدادى هستند كه مى توانند عليه عادات زشت مردم سخنرانى مؤثرى بنمايند ولى به خاطر كمى سن خود خجالت مى كشند.

اين اصناف و امثال آنان و حتى حكومتها وقتى ازين ضعف و سستى خود بيرون مى آيند و براى مردم خود مفيد واقع مى شوند كه به اين قانون زندگانى قرآن عمل كنند، يعنى خود را تلقين كنند و به خنده ها و ايرادهاى بيهوده، اراده آنان ضعيف نشود. در كل، جهان بينى انسان بايد قطعى بوده و انسان به آن جازم باشد تا ايدئولوژى او ثابت بماند و متزلزل ها در جهان بينى چنين مذمت شده اند: وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَعْبُدُ اللَّهَ عَلى‌ حَرْفٍ فَإِنْ أَصابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَةٌ انْقَلَبَ عَلى‌ وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيا وَ الْآخِرَةَ ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِينُ‌ (حج/ 11)