قانون هفتاد و دوم زندگانى: سست نشدن اراده از عكس العمل بى هدفان‌

افرادى كه در ادامه حيات معقول خود، اراده جدى و تلاش ندارند و به غوغا سالارى جاماندگان و خنده هاى بى هدفان و اوباش، از انجام اسباب اهداف خود منصرف و يا دچار ترديد مى شوند و حد اقل به پنهان كارى غير لازم، پناه مى برند، در زندگانى محكوم به شكست مى باشند.

يك جمله عربى كه تا حدى مشهور است و قايل آن مجهول، مى گويد: انما الحياة عقيدة و جهاد.

يعنى زندگانى تنها دو چيز است: عقيده و تلاش در راه عقيده. منتهى به مقتضاى قانون سوم و غيره كه در اول كتاب گذشت، بايد عقيده داراى حقيقت باشد و خيالى و تلقينى نباشد.

اين قانون ثمر بخش زندگانى، در قرآن چنين بيان شده است:

وَ لا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذِينَ لا يُوقِنُونَ‌ (روم/ 60)

مردم بى يقين (و بى هدف و بى علم) ترا (در پيگيرى اهداف سرنوشت ساز) سبك نگردانند.

به اين چند مثال توجه كنيد:

1. جمعى از جوانان در دانشگاه ها و دواير دولتى و ميدانهاى مسابقه، علاقه دارند وظايف دينى خود (مانند نماز) را انجام دهند ولى از خنديدن جمعى نادان و يا گفتن اينكه فلانى ملا شده، از خواندن نماز منصرف مى شوند، هرچند در باطن از ذلت نفسى و ضعف اراده خود ناراحت مى شوند.