فايده دوم: اطمينان نفس‌

حب ذات و علاقه به وجود در فطرت هر شخص موجود مى‌باشد و هر فرد به عمر و بقاء خود شديداً محبت دارد و لذا ياد مرگ و خطر نيستى و رفتن در زير خاك و آرميدن در لحد گور، آرامش فكرى را بر هم مى‌زند و هميشه انسان را متأثر و مغموم نگه مى‌دارد. روتمند و متغنم از اين كه روزى دستش از آن همه نعمت‌ها و لذائذ مادى كوتاه مى‌شود محزون مى‌شود حافظ مى‌گويد:

فقير از اين كه عمر او در تنگدستى و ذلت مى‌گذرد و در عيش و نوش نيست دلگير است و اين تأثر و غم و حزن و اندوه گاهى چنان به حد اعلاى خود مى‌رسد كه عده‌اى به خودكشى دست مى‌زنند و در همين غرب متمدن كه دين ندارد خودكشى به پيمودن معراج خود است.

ولى ديندار از حلقه اين مصيبت خارج است، در تمام حالات اطمينان قلبى دارد فكرش آرام است. زيرا كه مرگ به نظر او بر هم خوردن زندگى و پايان حيات نيست، بلكه انتقال از يك سراى تنگ به يك آرامگاه وسيع است.