مؤمن مرگ را خروج از زندان جسم مى‌داند او قبر را دروازه فضاى وسيع عالم برزخ مى‌داند و حتى كار جماعتى به جايى مى‌رسد كه مرگ ايده‌آل آن‌ها شده و آن را آرزو مى‌كند. حافظ مى‌گويد:

«سعدى اعلام مى‌دارد»

آرى مرگ، رفتن به مهمانخانه دوست است كه به دعوت او مى‌رود قرآن مى‌رود (يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلى‌ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي)

اى نفس با وقار و آرامش به سوى پروردگارت برگردد در حالى كه تو از خدا راضى هستى و خدا از تو راضى هست باز هم مى‌گويد: گمان مكن آنانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند مرده‌گانند، بلكه زنده هستند و پيش پروردگارشان روزى مى‌خورند.