قسمت از آن سبب مى‌شود كه اشياء بسوزد و هم بعضى از اشيا را فاسد مى‌نمايد.» مى خواهد بفهمد كه چگونه وى به اين موضوع پى برده بود. اعجاز جعفر صادق (ع) اين نبود كه كوه را به حركت در آورد (كه از لحاظ عقلايى قابل قبول نيست)؛ بلكه اعجاز او اين است كه در دوازده قرن و نيم قبل از اين، به وجود اكسيژن در هوا پى برد و نيز در همان موقع پى برد كه در آب چيزى هست كه مى سوزد، و به همين جهت گفت كه آب مبدل به آتش مى‌شود.

آن هايى‌كه مى‌گويند برجسته ترين اعجاز پيغمبر كلام اوست، مثل اينكه حرف بى اساسى نمى زنند، چون ما كه امروز در تاريخ مى خوانيم كه جعفر صادق «كوه صفا» را به حركت در آورد و كوه به او نزديك گرديد و آن گاه دور شد، نمى‌توانيم اين روايت را باور كنيم و نمى پذيريم كه جعفر صادق اين اعجاز را كرده باشد، اما وقتى مى‌شنويم كه او در نيمه اول قرن دوم هجرى قمرى به وجود اكسيژن و هم به وجود هيدروژن در آب پى برده بود، در قلب خود تصديق مى‌نماييم كه اين اعجاز است.

مى گويند جعفر صادق (ع) به وسيله پدرش كه او هم مردى دانشمند بود به وجود هيدروژن در آب پى برد و بعد خود او فهميد كه در هوا اكسيژن وجود دارد.

متأسفانه ما نمى‌دانيم كه او آيا توانست كه اكسيژن و هيدروژن خالص به دست بياورد يانه؟ به ظاهر پى بردن به وجود هيدروژن و اكسيژن خالص مستلزم اين است كه آن را به دست بياورند و به دست آوردن هيدروژن خالص دشوار تر از به دست آوردن اكسيژن خالص بود، چون اكسيژن به طور خالص در طبيعت (در هوا) هست، اما هيدروژن به طور خالص در طبيعت نيست. به همين جهت در ادوار اخير تا روزى كه آب را تجزيه نكردند، نتوانستند هيدروژن خالص به دست بياورند. انسان مبهوت مى‌شود كه چگونه جعفر صادق يا پدرش (محمد