بعد از اين‌كه از امتحان پيروز برآمد، خداوند جل جلاله خطاب به او فرمود: «إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً» منصب امامت، غير از منصب نبوت است، غير از منصب رسالت و غير از منصب ولايت عظمى است، به هيچ كدام تفسير نمى‌شود. «قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً» تورا پيشواى خلق قرار مى‌دهم تا مردم به شما اقتداء كنند. «لِلنَّاسِ إِماماً» به اين معنى نيست كه به تمام كره زمين مربوط شود؛ زيرا از آيه ديگر قرآن كه مى‌فرمايد: «وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسانِ قَوْمِهِ» حكايت از انبياى گذشته مى‌كند، «وَ ما أَرْسَلْنا» فعل ماضى است، خداوند جل جلاله از گذشته خبر مى‌دهد، مى‌فرمايد: ما هيچ پيغمبرى را نفرستاديم، مگر به زبان قومش، بايد مردم زبان پيغمرش را بفهمد، بايد بين پيغمبر و قومش تفاهم صورت بگيرد تا مردم بدانند پيغمبر به آنان چه مى‌گويد؟ در زمان قديم ارتباطات محدود بود، مثل امروز نبود كه يكى بيايد، زبان پيغمبر را براى مردم ترجمه كند. از اين آيه مبارك، فهميده مى‌شود كه از ميان پيغمبران، تنها رسالت پيغمبراسلام صلى الله عليه وآله وسلم عموميت داشته و همه‌ى انسان‌هاى روى زمين مى‌توانند از دين مبين اسلام بهره بگيرند، اين موضوع از خصائص پيغمبر مكرم اسلام صلى الله عليه وآله وسلم است.

حضرت موسى عليه السلام نيز مربوط به قوم خاص مبعوث شده بوده، او پيغمبر بنى اسرائيل بود، آيات قرآن نيز بر آن دلالت مى‌كند. «قالَ‌