عليه و آله امير المؤمنين عليه السلام را گفت كه اى على بگو كه بار خدايا از براى من عهدى نزد خود پيدا كن و پديد آور براى من محبت و مودت را در دلهاى مؤمنان پس امير المؤمنين (ع) اين دعا فرمود و حق سبحانه اين آيه را فرو فرستاد و مثل اين روايت را از جابر بن عبد اللَّه و ابن غارب نيز روايت كرده‌اند دوم آنكه اين عامست نسبت بجميع مؤمنان زيرا كه حق سبحانه محبت و الفت جميع اهل ايمان را در دلهاى صالحان نهاده چنان كه هرم ابن حيان از پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله روايت كرده كه‌

ما اقبل عبد بقلبه الى اللَّه الا اقبل اللَّه بقلوب المؤمنين اليه حتى يرزقه مودتهم و رحمتهم‌

يعنى هيچ بنده دل خود را متوجه حق سبحانه و تعالى نسازد مگر آنكه او سبحانه دلهاى جميع مؤمنان را بجانب او معطوف سازد و مودت و عطوفت و رافت همه را روزى او گرداند تا آنكه همه كس او را دوست داشته باشند و ربيع بن انس نيز از حضرت رسالت صلّى اللَّه عليه و آله نقل كرده كه‌

ان اللَّه اذا احب مؤمنا قال لجبرئيل انى احببت فلانا فاحبه فيحبه جبرئيل ثم ينادى فى السماء الا ان اللَّه احب فلانا فاحبوه فيحبه اهل السماء ثم يوضع له قبول فى اهل الارض‌

يعنى چون حق سبحانه مؤمنى را دوست دارد جبرئيل را گويد كه من فلان را دوست ميدارم تو هم او را دوست دار جبرئيل او را دوست گيرد و منادى كند در ميان اهل آسمان كه اى ساكنان آسمان بدانيد كه حق سبحانه فلان بنده را دوست ميدارد شما نيز او را دوست داريد پس جميع اهل آسمان او را دوست گيرند آن گاه محبت او را وضع كند در زمين تا همه زمين نيز او را دوست گيرند سوم آنكه حق تعالى محبت اهل ايمان را در دلهاى مخالفين و دشمنان دين افكند تا دين اسلام را قبول كنند و ايمان آرند و بجهت آن متغزز گردند چهارم آنكه بعضى از اهل ايمان را محب بعضى ديگر گرداند تا هر يك از ايشان معاون و ظهير برادر مؤمن خود باشند و همه مجتمع الكلمه شوند بر معادات كسى كه مخالف دين ايشان باشد و بنا بر اين آيه را تقدير اينست كه يحبهم اللَّه و يجبهم الى خلقه يعنى خدا ايشان را دوست دارد و دوستى ايشان را در دلهاى مؤمنان افكند و اين روايت را از ابن عباس نيز روايت كرده اند پنجم آنكه حق سبحانه در آخرت محبت را در قلوب جميع مؤمنان القا كند و حقد و غل را از خاطر ايشان محو گرداند تا همه يكديگر را دوست داشته باشند مانند محبت والد نسبت بولد و اين از اعظم سرور است و اتم نعمت ابن قول جبائى است و مويد قول اولست روايت صحيحه كه از امير المؤمنين عليه السلام مرويست كه آن حضرت فرمود كه‌

لو ضربت خيشوم المؤمن بسيفى هذا عن على يبغضنى ما ابغضنى و لو صببت الدنيا بحملتها على المنافق على عن يحبنى ما احبنى و ذلك انه قضى فانقضى على لسان النبى الامى صلّى اللَّه عليه و آله انه قال لا يبغضك مؤمن و لا يحبك منافق‌

اگر اين شمشير خود را كه ميبينى بر بينى مؤمن زنم تا كه مرا دشمن گيرد هرگز مرا دشمن نشود و اگر همه دنيا را با جميع آنچه كه در او است بر منافقان افاضه كنم تا مرا دوست گيرد هرگز با من‌