حال از پسر درخواست پسر گفت اى پدر زنهار هر چه از رنج و كلفت ميكشم اين صورت را بگذار كه طاقت ندارم پدر گفت من تو را در اينكار پندى دادم تا بيدار و هشيار باشى و در موقف حساب غافل نشوى كه تو را طاقت يك روز حساب با پدر نيست حساب همه عمر را با حقتعالى چگونه باز خواهى داد مَنِ اهْتَدى‌ هر كه راه يابد و براه راست رود فَإِنَّما يَهْتَدِي‌ پس جز اين نيست كه راه مييابد لِنَفْسِهِ‌ براى نفس خود يعنى راه يافتن او وى را نجات خواهد داد و بس‌ وَ مَنْ ضَلَ‌ و هر كه گمراه شد فَإِنَّما يَضِلُ‌ جز اين نيست كه گمراه ميشود عَلَيْها بر نفس خود يعنى گمراهى او را هلاك خواهد كرد و بس‌ وَ لا تَزِرُ و برندارد وازِرَةٌ هيچ نفس بردارنده‌ وِزْرَ أُخْرى‌ گناه نفسى ديگر مرويست كه وليد بن مغيره كافران را گفت متابعت من كنيد و من گناهان شما را بردارم حق سبحانه ميفرمايد كه هر نفسى بار خود بر خواهد داشت نه بار ديگرى اين دالست بر بطلان قول كسانى كه ميگويند اطفال كافر با اباى خود معذب خواهند بود در دوزخ‌ وَ ما كُنَّا مُعَذِّبِينَ‌ و نيستيم ما عذاب كننده قومى بعذاب استيصال‌ حَتَّى نَبْعَثَ‌ تا وقتى كه برانگيزيم و بفرستيم‌ رَسُولًا فرستادم بديشان تا ايشان را براه راست خواند و حجت بر ايشان لازم كند و اين بجهت مظاهرت است در عدل و اگر چه جايز است مؤاخذه ايشان بر آنچه متعلق بفعلست پس بنا بر اين آيه عامست در عقليات و شرعيات و قول اكثر مفسران كه اصح است آنست كه مراد بآيه آنست كه او سبحانه عذاب نكند هيچكس را بر آنچه متعلق بسمع است از شرعيات نه در دنيا و نه در آخرت الا بعد از بعثت انبياء و اما آنچه حجة از جهت عقل باشد كه آن ايمانست بخدا جايز است عقاب بترك آن و اگر چه بعث رسول نفرمايد وَ إِذا أَرَدْنا و چون خواهيم‌ أَنْ نُهْلِكَ قَرْيَةً آنكه هلاك گردانيم اهل شهرى و دهى را بعد از قيام حجة بر ايشان و ارسال رسل بايشان‌ أَمَرْنا بفرمائيم‌ مُتْرَفِيها منعمان و سركشان آن شهر را بعبادت و فرمانبردارى بر زبان رسولى كه مبعوث شده باشد بر ايشان چه فسق بمعنى خروج است از طاعت و تمرد در عصيان پس دلالت بر طاعت كند از طريق مقابله و تخصيص منعمان و رؤسا بذكر جهت آنست كه غير ايشان تابع ايشان‌اند پس امر بايشان مستلزم امر باتباع ايشان باشد ملخص سخن آنست كه چون تعلق گيرد اراده ما با هلاك قومى در دنيا بعد از اقامة حجة و ارسال رسل ايشان را بطاعت و فرمانبردارى امر كنيم بر زبان پيغمبر آن عصر فَفَسَقُوا پس ايشان از سخن آن رسول بيرون روند و تمرد كنند مُتْرَفِيها در آن شهر فَحَقَ‌