يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ‌ تا وقتى كه بيايد بر تو مرگ كه متيقن است رسيدن آن بهر مخلوقى زنده مراد آنست كه ما دام كه زنده لحظه ترك عبادت او مكن و دست از پرستش او باز مدار از امير المؤمنين (ع) مرويست كه فرموده‌

ما رايت يقينا اشبه من الموت‌

هيچ يقين نديدم كه اشبه از موت باشد در خبر است كه چون اين آيه آمد رسول (ص) فرمود مرا نفرموده‌اند كه مال جمع كن و از جمله تاجران باش بلكه فرموده‌اند كه تسبيح كن بحمد خداوند و از جمله ساجدان و نمازگذارندگان باش‌

سورة النحل‌

بروايت حسن و قتاده چهل ايه از اول اين سوره مكيست و بواقى كه آن‌ وَ الَّذِينَ هاجَرُوا فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا است تا آخر سوره مدنى و نزد ابن عباس و عطا و شعبى همه آن مكيست غير از سه آيه كه در حين انصراف حضرت رسالت (ص) از احد ميان مكه و مدينه نازل شده و آيات ثلاث‌ وَ إِنْ عاقَبْتُمْ فَعاقِبُوا بِمِثْلِ ما عُوقِبْتُمْ بِهِ‌ است تا آخر سوره و در روايت ديگر از ابن عباس منقولست كه بعضى از آن مكى است و بعضى مدنى اول آن تا بقوله‌ وَ لَكُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ‌ مكيست و قوله‌ وَ لا تَشْتَرُوا بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَناً قَلِيلًا الى قوله‌ بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌ مدنى و عدد آيات آن صد و بيست و هشت است بلا خلاف ابى بن كعب از پيغمبر (ص) روايت كرده كه هر كه اين سوره را قرائت كند حقتعالى محاسبه او نكند بر هر نعمتى كه در دنيا بر او انعام كرده باشد و او را مزد آن كسى دهد كه در وقت موت وصيتى نيكو كرده باشد و محمد بن مسلم از ابو جعفر (ع) روايت فرموده كه هر كه در هر ماهى سورة النحل بخواند حقتعالى او را از هفتاد نوع بلا نگه دارد كه آسان‌ترين آن جنون و جذام و برص باشد مسكن او در جنت عدن باشد كه وسط جناتست و بدانكه چون حقتعالى ختم سورة الحجر كرد بوعيد كفار افتتاح اين سوره نيز به وعيد ايشان كرده فرمود سورة النحل ثمان و عشرون مائة ايات و هى مكية و مدينة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ ارباب تفاسير آورده‌اند كه معاندان بر وجه استهزاء تعجيل مى‌نمودند در آنچه پيغمبر ايشان را بدان وعيد ميفرمود از قيام ساعت يا عذاب دنيا و ميگفتند كه اگر بر سبيل فرض آنچه مى‌گويى واقع شود شريكان حق كه بتانند ما را از آن خلاصى خواهند داد آيه آمد كه‌ أَتى‌ أَمْرُ اللَّهِ‌ رسيد يعنى نزديكست كه برسد و واقع شود فرمان خدا بقيام قيامت يا بعذاب كفار فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ‌ پس بشتاب طلب آن مكنيد تا وقت آن در آيد مراد آنست كه امر موعود به بجهت وجوب وقوع آن بمنزله آنست كه‌