مبتلا كن و اسود بن عبد يغوث و حارث بن قيس و طلاطله در ايذا و آزار سيد عالم (ص) بسيار كوشيدندى و هر جا كه وى را ديدندى بفسوس و استهزا پيش آمدندى روزى آن حضرت در مسجد الحرام نشسته بود با جبرئيل (ع) اين پنج تن در آمدند و بدستور معهود سخنها گفته بطواف مشغول شدند جبرئيل گفت يا رسول اللَّه مرا فرموده‌اند كه شر اينها كفايت كنم پس اشارت كرد بساق وليد بن مغيره و بكف پاى عاص بن وابل و به بينى حارث بن قيس و بروى اسود بن عبد يغوث و بچشم اسود بن مطلب و هر پنج تن باندك زمانى هلاك شدند اما وليد از روى تكبر جامه بر زمين ميكشيد و مى‌رفت چون بدكان تير تراشى بگذشت پيكانى بدامن او آويخت و وى از روى كبر سر بزير نكرد كه او را از جامه باز كند آن پيكان ساق وى را مجروح كرد و رك شريان او بريده گشت و بدوزخ پيوست و خارى در كف پاى عاص خليده پايش ورم كرد و بر آن بمرد و از بينى حارث قيح روان شد و جان بداد و اسود بن عبد يغوث مستسقى شد و ورم سر و روى او را فرا گرفت و روى بزمين ميماليد تا هلاك شد و گويند در زير درختى سر او بر درخت خورد و خارى از آن بر روى وى نشست و بآن هلاك گشت و چشم اسود ابن عبد المطلب نابينا شد و از غضب سر خود را بر زمين زد تا جانش بدر آمد و آيه نازل شد كه‌ إِنَّا كَفَيْناكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ‌ بدرستى كه ما كفايت كرديم از تو شر استهزا كنندگان را الَّذِينَ يَجْعَلُونَ‌ آنان كه ميگردانند يعنى شريك مى‌سازند مَعَ اللَّهِ‌ با خداى بحق‌ إِلهاً آخَرَ خداى ديگر بباطل‌ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ‌ پس زود باشد كه بدانند عاقبت كار را و ببينند مكافات كردار خود را در دنيا و آخرت‌ وَ لَقَدْ نَعْلَمُ‌ و بدرستى كه ما مى‌دانيم‌ أَنَّكَ يَضِيقُ صَدْرُكَ‌ آنكه تنك ميشود سينه تو بِما يَقُولُونَ‌ بآنچه كافران ميگويند از شرك خدا و طعن قران و استهزا بتو يعنى بر تو شاق مى‌نمايد و دشوار ميآيد گفتار كفار فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ‌ پس ملتجى بخدا شده تسبيح كن تسبيحى مقترن بحمد پروردگار خود يعنى بگوى (سبحان اللَّه و بحمده) وَ كُنْ مِنَ السَّاجِدِينَ‌ و باش از نماز گذارندگان تا كشف غم تو كند و شر اشرار از تو كفايت كند يا تنزيه كن خداى را از آنچه مى‌گويند و حمد او كن بر آنكه تو را بحق هدايت كرده و بنماز قيام نماى مرويست كه چون اندوهى بآن حضرت مى‌رسيد مشغول نماز ميشد آن غم از او زايل ميگشت صاحب كشف الاسرار گفته كه ما از تنگ دلى تو آگاهيم و از آنچه بتو مى‌رسد از غصه بيگانگان خبر داريم تو بحضور دل بنماز مشغول شو تا ما دل تو را از آن انديشه فارغ سازيم‌ وَ اعْبُدْ رَبَّكَ‌ و پرستش كن پروردگار خود را حَتَّى‌