حسين عليه السلام و نوحه‌سرايى جِنّيان و گريه فرشتگانِ پيرامون او و بى‌تابى زياد آنها را. با اين وصف، براى چه كسى غذا يا آب يا خواب، گوارا مى‌شود؟».[1]

4/ 12 گريه امام كاظم عليه السلام‌

848. الأمالى، صدوق‌- به نقل از ابراهيم بن ابى محمود، از امام رضا عليه السلام-: وقتى ماه محرّم مى‌رسيد، پدرم خندان ديده نمى‌شد و پريشان‌حالى بر او سايه مى‌انداخت، تا اين كه ده روز از آن مى‌گذشت. وقتى روز دهم فرا مى‌رسيد، آن روز، روز مصيبت و اندوه و گريه‌اش بود و مى‌فرمود: «امروز، همان روزى است كه حسين عليه السلام كشته شده است».[2]

4/ 13 گريه امام رضا عليه السلام‌

849. كامل الزيارات‌- به نقل از ابو بكّار-: مقدارى از خاك كنار سرِ امام حسين بن على عليه السلام را بر گرفتم- كه گِل سرخ بود- و بر امام رضا عليه السلام وارد شدم و آن را به ايشان عرضه كردم. آن را گرفت و بوييد و گريست و اشك‌هايش روان شد و آن گاه فرمود: «اين، تربت جدّم است».[3]

[1] سوره احزاب: آيه 23.

[2] الإقبال: ج 3 ص 73، المزار الكبير: ص 486 ح 8.

[3] ناحيه مقدّسه، اصطلاحى است كه اماميه، از نيمه اوّل قرن سوم هجرى و به خاطر شرايط سخت سياسى- اجتماعى، در نقل مطلب از امامان: هادى عليه السلام و عسكرى عليه السلام و مهدى عليه السلام يا گفتگو درباره ايشان، آن را به جاى نام امام، به كار مى‌برده‌اند و عمدتاً در عصر غيبت صغرا و براى امام زمان عليه السلام به كار مى‌رفته است.