4/ 7- 4 گريه امام عليه السلام بر برادرش عبّاس عليه السلام‌

833. الملهوف‌- در توصيف جنگ روز عاشورا-: ميان عبّاس و برادرش (امام حسين عليه السلام) فاصله انداختند و از هر سو او را دوره كردند، تا اين كه او را كشتند. خداوند، روح او را پاك گرداند! امام حسين عليه السلام به شدّت گريست.[1]

834. المناقب، ابن شهرآشوب‌- در توصيف كشته شدن عبّاس-: وقتى امام حسين عليه السلام او را در كنار فرات به خاك افتاده ديد، گريست.[2]

4/ 7- 5 گريه امام عليه السلام بر قاسم بن حسن عليه السلام‌

835. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى‌- به نقل از ابو مخنف-: آن گاه بر اساس برخى روايت‌ها پس از عون بن عبد اللَّه، عبد اللَّه بن حسن بن على بن ابى طالب و بر اساس روايات ديگر، قاسم بن حسن- كه نوجوانى بود و هنوز به بلوغ نرسيده بود- به ميدان آمد. وقتى چشم حسين عليه السلام به او افتاد، او را در آغوش گرفت و هر دو شروع به گريه كردند تا از حال رفتند. آن گاه آن نوجوان، اجازه جنگ خواست؛ امّا عمويش حسين عليه السلام از اجازه دادن به او خوددارى كرد. آن نوجوان همچنان دست و پاهاى ايشان را مى‌بوسيد و رخصت مى‌خواست، تا اين كه ايشان به او رخصت داد. او به سوى ميدان رفت، در حالى كه اشك‌هايش بر گونه‌هايش روان بود.[3]

[1] إنَّ المَلائِكَةَ الَّذينَ عِندَ قَبرِهِ‌[ أي قبرِ الحُسَينِ عليه السلام‌] لَيَبكونَ، فَيَبكي لِبُكائِهِم كُلُّ مَن فِي الهَواءِ وَالسَّماءِ مِنَ المَلائِكَةِ 857

( كامل الزيارات: ص 168 ح 219، بحار الأنوار: ج 45 ص 207 ح 13 و ص 174 ح 22).

[2] أنَا ابنُ مَن ناحَت عَلَيهِ الجِنُّ فِي الأَرضِ وَالطَّيرُ فِي الهَواءِ 858

( المناقب، ابن شهرآشوب: ج 4 ص 168).

[3] بِأَبي وامِّي الحُسَينُ المَقتولُ بِظَهرِ الكوفَةِ، وَاللَّهِ، كَأَنّي أنظُرُ إلَى الوُحوشِ مادَّةً أعناقَها عَلى قَبرِهِ مِن أنواعِ الوَحشِ، يَبكونَهُ ويَرثونَهُ لَيلًا حَتَّى الصَّباحِ، فَإِذا كانَ ذلِكَ فَإِيّاكُم وَالجَفاءَ 859

( كامل الزيارات: ص 165 ح 214، بحار الأنوار: ج 45 ص 205 ح 9).