4/ 7- 2 گريه امام عليه السلام بر قيس بن مُسهِر

831. تاريخ الطبرى‌- به نقل از عُقبة بن ابى العَيزار، پس از رسيدن خبر شهادت قيس بن مُسهِر صيداوى-: چشمان حسين عليه السلام پر از اشك شد و نتوانست جلو اشكش را بگيرد و سپس فرمود: « (برخى از آنان، به عهدشان وفا كردند و برخى ديگر در انتظارند و [در عهدشان‌] هيچ تغييرى ندادند»[1]. خداوندا! بهشت را براى ما و آنان پذيرا قرار بده و ما را با آنان در قرارگاه رحمت خودت و جايگاه ذخيره‌شده‌ات گرد آور».[2]

4/ 7- 3 گريه امام عليه السلام بر پسرش على اكبر عليه السلام‌

832. مثير الأحزان‌- در توصيف كشته شدن على بن الحسين (على اكبر)-: [على اكبر] به آوردگاه و رزمگاه آنان باز گشت. مُنقِذ بن مُرّه عبدى، او را با تير زد و به خاكش انداخت. سپاهيان دشمن، او را دوره و قطعه قطعه كردند.

امام حسين عليه السلام در برابر [جنازه‌] او ايستاد و فرمود: «خداوند، گروهى را كه تو را كشتند، بكشد! چه جرئتى بر خدا و بر هتك حرمت پيامبر كردند!» و چشمانش پر از اشك شد. آن گاه فرمود: «پس از تو، خاك بر دنيا!».[3]

[1] فَلَئِن أخَّرَتنِي الدُّهورُ، وعاقَني عَن نَصرِكَ المَقدورُ، ولَم أكُن لِمَن حارَبَكَ مُحارِباً، ولِمَن نَصَبَ لَكَ العَداوَةَ مُناصِباً، فَلَأَندُبَنَّكَ صَباحاً ومَساءً، ولَأَبكِيَنَّ عَلَيكَ بَدَلَ الدُّموعِ دَماً، حَسرَةً عَلَيكَ وتَأَسُّفاً عَلى ما دَهاكَ وتَلَهُّفاً، حَتّى أموتَ بِلَوعَةِ المُصابِ، وغُصَّةِ الاكتِيابِ 854

( المزار الكبير: ص 501 ح 9، بحار الأنوار: ج 101 ص 320 ح 8).

[2] سَمِعتُ أبا عَبدِ اللَّهِ‌[ الصّادِقَ‌] عليه السلام يَقولُ: وَكَّلَ اللَّهُ بِقَبرِ الحُسَينِ عليه السلام أربَعَةَ آلافِ مَلَكٍ، شُعثٍ غُبرٍ، يَبكونَهُ إلى يَومِ القِيامَةِ 855

( الكافى: ج 4 ص 581 ح 6، ثواب الأعمال: ص 113 ح 17).

[3] إنَّ الحُسَينَ لَمّا اصيبَ بَكَتهُ حَتَّى البِلادُ، فَوَكَّلَ اللَّهُ بِهِ أربعَةَ آلافِ مَلَكٍ، شُعثاً غُبراً، يَبكونَهُ إلى يَومِ القِيامَةِ 856

( كامل الزيارات: ص 353 ح 607، بحار الأنوار: ج 45 ص 224 ح 16).