سپس رو به مهاجران و انصار كرد و سرود:

چه خواهيد گفت: اگر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به شما

در روز حساب- كه [در آن،] فقط حرف راست شنيده مى‌شود- بگويد:

«خانواده‌ام را بى‌پناه گذاشتيد، يا نبوديد؟

- و البته حقيقت، در نزد صاحب امر است-.

آنان را به دست ستمگران سپرديد

و برايتان امروز، در پيشگاه خدا، شفاعتِ پذيرفته شده‌اى نيست.

در صبحگاه طَف، آن گاه كه در پيشگاه مرگ، حاضر شدند

از هيچ يك از آنان، دفاع نشد».

ما زنان و مردان گريانى، به آن اندازه، تا آن روز، نديده بوديم.[1]

ج- هنگام بازگشت خاندان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله‌

779. الملهوف‌- به نقل از بشير بن حَذلَم‌[2]-: وقتى به مدينه نزديك شديم، على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام پياده شد. بارش را بر زمين گذاشت و خيمه‌اش را بر پا كرد و زنان‌

[1] علّامه مجلسى گفته است:« بدون تصميم شبانه»، يعنى بى آن كه شب، قصد روزه كنى، وافطار كن؛ امّا نه براى شماتت و خوش‌حالى؛ بلكه به منظور مخالفت با كسانى كه به قصد تبرّك، روزه مى‌گيرند( بحار الأنوار: ج 101 ص 307).

[2] صُمهُ مِن غَيرِ تَبييتٍ وأفطِرهُ مِن غَيرِ تَشميتٍ، ولا تَجعَلهُ يَومَ صَومٍ كَمَلًا، وَليَكُن إفطارُكَ بَعدَ صَلاةِ العَصرِ بِسَاعَةٍ عَلى شَربَةٍ مِن ماءٍ، فَإِنَّهُ في مِثلِ ذلِكَ الوَقتِ مِن ذلِكَ اليَومِ تَجَلَّتِ الهَيجاءُ عَن آلِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله، وَانكَشَفَتِ المَلحَمَةُ عَنهُم، وفِي الأَرضِ مِنهُم ثَلاثونَ صَريعاً في مواليهِم، يَعِزُّ عَلى رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله مَصرَعُهُم، ولَو كانَ فِي الدُّنيا يَومَئِذٍ حَيّاً لَكانَ- صَلَواتُ اللَّهِ عَلَيهِ- هُوَ المُعَزّى بِهِم 802

( مصباح المتهجّد: ص 782، المزار الكبير: ص 473 ح 6).