فصل پنجم: سرانجام كسانى كه در كشتن امام حسين عليه السلام و يارانش نقش داشتند

5/ 1 يزيد بن معاويه‌

يزيد بن معاوية بن ابى سفيان- كه مادرش مَيسون، دختر بَجدَل كلبى بود- در سال 25 يا 26 هجرى، متولّد شد و در سال 64 هجرى، به هلاكت رسيد.

وى كه مُجرم اصلى در فاجعه خونبار كربلا بود، تنها سه سال پس از اين فاجعه، در 38 سالگى با ننگ‌آميزترينِ مرگ‌ها، از دنيا رفت و با مرگش، حكومت ننگين خاندان ابوسفيان نيز پايان يافت.

گزارش‌ها، در باره علّت مرگ ناگهانى يزيد، مختلف اند؛ امّا مورّخان، اتّفاق نظر دارند كه افراط در مِى‌گُسارى و بَدمستى، موجب هلاكت او گرديد. برخى گفته‌اند: وى هنگام رقص و در حال بدمستى به زمين خورد و مغزش متلاشى گرديد. برخى، گاز گرفته شدن توسط ميمونش را كه با وى بازى مى‌كرد، و برخى، كثرت مى‌گسارى و قى كردنِ پياپى آن را عامل هلاكت او ذكر كرده‌اند.

همچنين گزارش شده كه صورت او پس از مرگ، همچون قير، سياه شد و با ظاهرى چون باطنش، به عالم آخرت منتقل گرديد.

گفتنى است كه عبّاسيان، در سال‌هاى نخست حكومتشان، قبرهاى يزيد، معاويه و عبد الملك بن مروان را نبش كردند و استخوان‌هاى باقى‌مانده آنان را آتش زدند.