قالَ: فَقالَ رَجُلٌ مِن أصحابِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله يُقالُ لَهُ أبو بَرزَةَ الأَسلَمِيُّ: أتَنكُتُ بِقَضيبِكَ في ثَغرِ الحُسَينِ؟ أما لَقَد أخَذَ قَضيبُكَ مِن ثَغرِهِ مَأخذاً، لَرُبَّما رَأَيتُ رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله يَرشُفُهُ، أما إنَّكَ- يا يَزيدُ- تَجي‌ءُ يَومَ القِيامَةِ وَابنُ زِيادٍ شَفيعُكَ، ويَجي‌ءُ هذا يَومَ القِيامَةِ ومُحَمَّدٌ صلى اللَّه عليه و آله شَفيعُهُ، ثُمَّ قامَ فَوَلّى 649

( تاريخ الطبرى: ج 5 ص 465، أنساب الأشراف: ج 3 ص 416).

[2] برخى منابع، ماجراى ابو بَرزه را با عبيد اللَّه بن زياد و در كوفه مى‌دانند. شجرى در الأمالى خود، از ابو عاليه آورده است: هنگامى كه حسين بن على عليه السلام كشته شد، سرش را براى عبيد اللَّه بن زياد آوردند. او دنبال ابو بَرزه- كه اندكى چاق و كوتاه بود- فرستاد و به او گفت: اين چاقِ كوتوله، صحابى پيامبرتان است؟! ابو برزه، استرجاع كرد( إنّا للَّه گفت) و سپس گفت: گمان نمى‌كردم آن قدر زنده بمانم كه كسى، مصاحبت مرا با پيامبر صلى اللَّه عليه و آله عيب بشمارد! عبيد اللَّه گفت: منزلت من و حسين را روز قيامت، چگونه مى‌بينى؟ ابو بَرزه گفت: خدا، داناتر است. من چه مى‌دانم! گفت: نظر تو را مى‌خواهم. گفت: اگر نظر مرا مى‌خواهى، شفيع حسين در روز قيامت، پدرش‌[ پيامبر] است و شفيع تو، زياد. عبيد اللَّه گفت: بيرون برو! اگر برايت حقّى قرار نداده بودم، هر آينه، گردنت را مى‌زدم. هنگامى كه ابو بَرزَه به درِ خانه رسيد،[ عبيد اللَّه‌] گفت: او را باز گردانيد. سپس گفت: اگر هر روز، صبح و شب، نزد من نيايى، گردنت را مى‌زنم( ر. ك: الحدائق الورديّة: ج 1 ص 123، مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى: ج 2 ص 44).