بهايى نيز مؤيّد اين مسئله است:

مَلاعين كه سرِ حسين عليه السلام [را] از كوفه بيرون آوردند، خائف بودند از قبائل عرب كه غوغا كنند و از ايشان، باز ستانند. پس راهى [را] كه به عراق است، ترك كردند و بيراه مى‌رفتند[1].

سه. سرعت انجام گرفتن كار، در كارهاى حكومتى، يك اصل است. لازمه رعايت اين اصل، گذر از كوتاه‌ترين و سريع‌ترين مسير بوده است.

نتيجه نهايى‌

به دليل نبودِ دلايل روشن و قابل اعتماد، نمى‌توان اظهار نظر قطعى كرد؛ ولى با توجّه به نكاتى كه گذشت عبور كاروان اسيران كربلا از مسير باديه، احتمال بيشترى را به خود اختصاص مى‌دهد.

مسير حركت كاروان اسيران كربلا، از شام به مدينه‌

بر اساس محاسبات انجام شده،[2] فاصله ميان دمشق تا مدينه، تقريباً 1229 كيلومتر است و با احتساب دمشق و مدينه، شامل 32 منزل بوده است. كاروان اسيران، در بازگشت از شام، قطعاً اين مسير را پيموده‌اند و چنانچه در ضمن حركت، به كربلا هم رفته باشند، مسيرِ بسيار طولانى‌ترى را سپرى كرده‌اند.

حركت پُررنج خانواده امام عليه السلام و همراهان، از مدينه آغاز شد و به مدينه نيز ختم گرديد و حدّ اقل مسيرى كه اين بزرگواران طى كرده‌اند (با فرض رفتن از كوفه به دمشق از كوتاه‌ترين مسير، يعنى راه باديه، و عدم احتساب رفتنِ مجدّد به كربلا)، حدود 4100 كيلومتر است.

[1] إنَّهُ لَمّا دَخَلَ عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ عليه السلام وحَرَمُهُ عَلى يَزيدَ، وجي‌ءَ بِرَأسِ الحُسَينِ عليه السلام ووُضِعَ بَينَ يَدَيهِ في طَستٍ، فَجَعَلَ يَضرِبُ ثَناياهُ بِمِخصَرَةٍ كانَت في يَدِهِ، وهُوَ يَقولُ: