4/ 12- 3 دمشق‌

582. أنساب الأشراف‌- به نقل از كَلْبى-: يزيد، سر حسين عليه السلام را به مدينه فرستاد و آن را بر چوبى نصب كردند. سپس به دمشق، باز گردانده شد و آن را در باغچه‌اى دفن كردند. نيز گفته مى‌شود كه آن را در كاخ سلطنتى دفن كردند و در قبرستان هم گفته‌اند.[1]

583. الردّ على المتعصّب العنيد- به نقل از محمّد بن عمر بن صالح-: آنان سرِ حسين عليه السلام را در يكى از خزانه‌هاى يزيد يافتند. كفنش كردند و آن را در دمشق، نزديك دروازه فَراديس‌[2] به خاك سپردند.[3]

584. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى: سليمان بن عبد الملك بن مروان، پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را در عالم رؤيا ديد كه به او نيكى و مهربانى مى‌كند. پس حسن بصرى را فرا خوانْد و ماجرا را گفت و از تعبير خوابش پرسيد. حسن گفت: شايد تو به خاندان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، نيكى‌اى كرده‌اى.

سليمان گفت: سر حسين را در خزانه يزيد بن معاويه يافتم. پنج پارچه ديبا بر آن پوشاندم و به همراه گروهى از يارانم بر آن، نماز خواندم و آن را در قبر نهادم.

حسن گفت: پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به خاطر اين كار، از تو خشنود شده است.

سليمان، به حسن بصرى احسان كرد و فرمان داد تا هدايايى به او بدهند.[4]

[1] سوره كهف: آيه 9.

[2] ولَمّا أصبَحَ عُبَيدُ اللَّهِ بنُ زِيادٍ، بَعَثَ بِرَأسِ الحُسَينِ عليه السلام، فَديرَ بِهِ في سِكَكِ الكوفَةِ كُلِّها وقَبائِلِها، فَرُوِيَ عَن زَيدِ بنِ أرقَمَ أنَّهُ قالَ: مُرَّ بِهِ‌[ أي بِرَأسِ الحُسَينِ عليه السلام‌] عَلَيَّ، وهُوَ عَلى رُمحٍ، وأنَا في غُرفَةٍ، فَلَمّا حاذاني سَمِعتُهُ يَقرَأُ:« أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً)، فَقَفَّ- وَاللَّهِ- شَعري ونادَيتُ: رَأسُكَ- وَاللَّهِ يَابنَ رَسولِ اللَّهِ- أعجَبُ وأعجَبُ‌

( الإرشاد: ج 2 ص 117، كشف الغمّة: ج 2 ص 279).

[3] أنَا- وَاللَّهِ- رَأَيتُ رَأسَ الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ عليه السلام حينَ حُمِلَ، وأنَا بِدِمَشقَ، وبَينَ يَدَيِ الرَّأسِ رَجُلٌ يَقرَأُ سورَةَ الكَهفِ، حَتّى بَلَغَ قَولَهُ تَعالى:« أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً)، قالَ: فَأَنطَقَ اللَّهُ الرَّأسَ بِلِسانٍ ذَرِبٍ، فَقالَ: أعجَبُ مِن أصحابِ الكَهفِ قَتلي وحَملي 594

( تاريخ دمشق: ج 60 ص 370؛ الخرائج والجرائح: ج 2 ص 577 ح 1).

[4] سوره بقره: آيه 137.