هنگامى كه اين را ديد، گفت: اى نيكو روى! من فرزندى هفت ساله دارم كه مانند تكّه گوشتى، نه سخن مى‌گويد و نه بر مى‌خيزد. و او را نزد پيامبر صلى اللَّه عليه و آله آورد.

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله خرمايى را كه در ظرفْ مانده بود، برداشت و آن را جويد و در دهان كودك گذاشت. كودك، در جا برخاست و راه رفت و سخن گفت. پيامبر صلى اللَّه عليه و آله هسته خرما را در زمين نهاد و همان وقت، نخل خرمايى شد و خرماى تازه از آن آويزان گشت و در تابستان و زمستان، اين گونه بود و نيز به اطراف آن جا اشاره كرد و پيرامون آن جا، سرسبز شد. سپس پيامبر صلى اللَّه عليه و آله رفت.

هنگامى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله وفات كرد، آن نخل، ديگر خرما نداد؛ امّا همچنان سبز بود. هنگامى كه امام على عليه السلام كشته شد، ديگر سبز نشد؛ امّا باقى بود؛ ولى هنگامى كه امام حسين عليه السلام كشته شد، خون از آن چكيد و خشك شد.[1]

2/ 13 نشانه‌هاى پديدار شده در اموال تاراج شده‌

533. عيون الأخبار، ابن قتيبه‌- به نقل از سِنان بن حكيم، از پدرش-: مردم، گياه آرايشىِ‌

[1] بَعَثَ عُمَرُ بِرَأسِ الحُسَينِ عليه السلام مِن يَومِهِ مَعَ خَولِيِّ بنِ يَزيدَ الأَصبَحِيِّ مِن حِميَرَ، وحُمَيدِ بنِ مُسلِمٍ الأَزدِيِّ إلَى ابنِ زِيادٍ، فَأَقبَلا بِهِ لَيلًا، فَوَجَدا بابَ القَصرِ مُغلَقاً، فَأَتى خَولِيٌّ بِهِ مَنزِلَهُ، فَوَضَعَهُ تَحتَ إجّانَةٍ في مَنزِلِهِ، وكانَ في مَنزِلِهِ امرَأَةٌ يُقالُ لَهَا النَّوارُ بِنتُ مالِكٍ الحَضرَمِيِّ، فَقالَت لَهُ: مَا الخَبَرُ؟ قالَ: جِئتُ بِغِنَى الدَّهرِ، هذا رَأسُ الحُسَينِ مَعَكِ فِي الدّارِ!!

فَقالَت: وَيلَكَ! جاءَ النّاسُ بِالفِضَّةِ وَالذَّهَبِ، وجِئتَ بِرَأسِ ابنِ بِنتِ رَسولِ اللَّهِ!! وَاللَّهِ، لا يَجمَعُ رَأسي ورَأسَكَ شَي‌ءٌ أبَداً 549

( أنساب الأشراف: ج 2 ص 411).