فرمود: «اين، خون حسين و ياران اوست كه از آغاز امروز، پيوسته آنها را جمع كرده‌ام».

ما تاريخ آن روز را حساب كرديم و روشن شد كه در همان روز، حسين عليه السلام كشته شده است.[1]

507. تاريخ دمشق‌- به نقل از على بن زيد بن جَدعان-: ابن عبّاس از خواب برخاست و استرجاع كرد و گفت: به خدا سوگند، حسين كشته شد.

همراهانش به او گفتند: چنين مباد، اى ابن عبّاس! چنين مباد!

او گفت: پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را [در خواب‌] ديدم كه شيشه‌اى خون با خود داشت و فرمود: «مگر نمى‌دانى كه امّتم پس از من، چه كرده‌اند؟! پسرم حسين را كشتند و اين، خون او و خون يارانش است. [شكايتِ‌] آن را به نزد خداى عزّوجلّ مى‌برم».

آن روز و ساعتى را كه ابن عبّاس گفته بود، يادداشت كردند و تنها بيست و چهار روز بعد، در مدينه به آنان خبر رسيد كه حسين عليه السلام در همان روز و همان ساعت، كشته شده‌است.[2]

2/ 4 خورشيدگرفتگى‌

508. السنن الكبرى‌- به نقل از ابو قبيل-: هنگامى كه حسين عليه السلام كشته شد، خورشيد چنان گرفت كه در ميانه روز، ستارگان، هويدا شدند، تا آن جا كه پنداشتيم [خورشيدْ

[1] رأس الجالوت: بزرگِ يهوديانِ سرزمين‌هاى اسلامى.

[2] أرسَلَ عَبدُ المَلِكِ إلَى ابنِ رَأسِ الجالوتِ، فَقالَ: هَل كانَ في قَتلِ الحُسَينِ عليه السلام عَلامَةٌ؟

فَقالَ ابنُ رَأسِ الجالوتِ: ما كُشِفَ يَومَئِذٍ حَجَرٌ إلّا وُجِدَ تَحتَهُ دَمٌ عَبيطٌ 529

( الطبقات الكبرى/ الطبقة الخامسة من الصحابة: ج 1 ص 506 ش 473، تاريخ الإسلام، ذهبى: ج 5 ص 16).