419.
إثبات الوصيّة: حسين عليه السلام، سپس على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام
را- كه بيمار بود-، فرا خواند و اسم اعظم و ميراثهاى پيامبران را به او وصيّت كرد
و او را آگاه كرد كه علوم و نوشتهها و قرآنها و سلاح را به امّ سَلَمه- كه خدا
از وى خشنود باد-، سپرده و به وى فرمان داده است كه همه آنها را به او (زين
العابدين عليه السلام) بدهد.[2]
420.
الكافى- به نقل از ابو حَمزه ثُمالى، از امام باقر عليه السلام-: چون هنگام
وفات [پدرم] على بن الحسين عليه السلام فرا رسيد، مرا به سينهاش چسباند و سپس
فرمود: «اى فرزند عزيزم! تو را به آنچه پدرم هنگام فرا رسيدن وفاتش به من وصيّت
كرد، وصيّت مىكنم، و نيز به آنچه پدرش به وى وصيّت كرده است».
سپس
فرمود: «اى پسر عزيزم! مبادا بر كسى ستم كنى كه در برابر تو، هيچ ياورى جز خدا
ندارد!».[3]