فصل نهم: شهادت سيّد الشهدا

9/ 1 امام عليه السلام، لباسى را مى‌طلبد كه كسى بدان، رغبت نكند

416. الملهوف: امام حسين عليه السلام فرمود: «برايم لباسى بياوريد كه كسى به آن، رغبت نكند تا زيرِ لباس‌هايم بپوشم و مرا برهنه نكنند».

براى امام عليه السلام، شلواركى آوردند. امام عليه السلام نپذيرفت و فرمود: «اين، لباس خوارى است».

سپس، خود امام عليه السلام لباس كهنه‌اى را برداشت و آن را پاره كرد و زير لباسش پوشيد؛ امّا هنگامى كه شهيد شد، آن را نيز بردند و امام عليه السلام را برهنه، رها كردند.

آن گاه امام عليه السلام، شلوارهايى پنبه‌اى را- كه بافتِ يمن بود-، خواست و آن را پاره كرد و پوشيد و از آن رو پاره كرد تا آن را نبرَند؛ امّا هنگامى كه كشته شد، بحر بن كعب- كه خداوند، لعنتش كند-، آن را هم بُرد و حسين عليه السلام را برهنه، رها كرد.

دستان بحر، پس از اين كار، در تابستان، مانند چوبِ خشك مى‌شد و در زمستان، از آنها چرك و خون، تراوش مى‌كرد تا آن كه خداى متعال، او را هلاك كرد.[1]

[1] كُلَّما حَمَلَ‌[ الحُسَينُ عليه السلام‌] بِنَفسِهِ عَلَى الفُراتِ حَمَلوا عَلَيهِ حَتّى أحالوهُ عَنِ الماءِ. ثُمَّ رَمى رَجُلٌ مِنهُم بِسَهمٍ- يُكَنّى أبَا الحُتوفِ الجُعفِيَّ- فَوَقَعَ السَّهمُ في جَبهَتِهِ، فَنَزَعَ الحُسَينُ عليه السلام السَّهمَ فَرَمى بِهِ، فَسالَتِ الدِّماءُ عَلى وَجهِهِ ولِحيَتِهِ.

فَقالَ الحُسَينُ عليه السلام: اللَّهُمَّ إنَّكَ تَرى ما أنَا فيهِ مِن عِبادِكَ هؤُلاءِ العُصاةِ الطُّغاةِ، اللَّهُمَّ فَأَحصِهِم عَدَداً، وَاقتُلهُم بَدَداً، ولا تَذَر عَلى وَجهِ الأرضِ مِنهُم أحَداً، ولا تَغفِر لَهُم أبَداً 441

( الفتوح: ج 5 ص 117، مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى: ج 2 ص 34).