3/ 24- 25 عبد اللَّه و عبد الرحمان غِفارى‌

آن دو، از ياران امام حسين عليه السلام بودند كه در شرايط سخت نبرد و هجوم همه‌جانبه دشمن، نزد امام عليه السلام آمدند و گفتند: اى ابا عبد اللَّه! سلام بر تو باد! دشمن، ما را به تو چسبانده [و حلقه محاصره را تنگ كرده‌] است. ما دوست داريم كه پيشِ رويت، كُشته شويم و از تو محافظت و دفاع كنيم. امام عليه السلام فرمود: «آفرين بر شما! نزديك من بياييد».

آن دو، به امام عليه السلام نزديك شدند و به نبرد پرداختند.

نام اين دو، در زيارت‌هاى «ناحيه» و «رجبيّه»، اين چنين آمده است:

السَّلامُ عَلى عَبدِ اللَّهِ وعَبدِ الرَّحمنِ ابنَى عُروَةَ بنِ حَراقٍ الغِفارِيَّينِ‌[1].

سلام بر عبد اللَّه و عبد الرحمان، غِفارى دو پسر عروة بن حَراق غِفارى!

3/ 26- 27 عُمَرُ بن خالد صَيداوى و همراهش‌

عمر بن خالد صَيداوى و غلامش كه سعد يا سعيد نام داشته، از ديگر شهيدان حادثه كربلا به شمار مى‌روند.

بر پايه نقل طبرى، وى روز عاشورا و در آغاز جنگ، همراه با غلام خود و جابر بن حارث و مُجَمِّع بن عبد اللَّه، به صف دشمن، حمله‌ور شدند. سپاه دشمن، آنها را محاصره كردند و ارتباط آنها را با لشكر امام عليه السلام، قطع نمودند؛ امّا با يارى عبّاس عليه السلام، از محاصره خارج شدند، در حالى كه مجروح شده بودند. دشمن، دوباره به آنها نزديك شدند و همگى را يك‌جا كُشتند.[2]

ليكن به گزارش سيّد ابن طاووس، عمرو بن خالد، روز عاشورا به امام عليه السلام گفت:

[1] معالى السبطين( ج 1 ص 254)، اين مطلب را از شيخ جعفر شوشترى نقل كرده است؛ امّا در هيچ يك از آثار مرحوم شوشترى يافت نشد.

[2] گفتنى است اصل زودتر آمدن زينب عليها السلام بر بالين على اكبر عليه السلام در برخى منابع معتبر آمده است و اشكال عمده، در بيان علّتى غيرواقعى براى ماجراست. مؤلّف معالى السبطَين( ج 1 ص 254) مى‌گويد: زينب عليها السلام آمد تا امام عليه السلام از دنيا نرود!