اى ابا عبد اللَّه! چيزى عزيزتر از جانم براى جلوگيرى از كشته شدن تو و ستم بر تو، ندارم. پس بِدرود!

هنگامى كه سپاه دشمن از دلاورى‌هاى او به ستوه آمد، عمر بن سعد، دستور داد كه از هر سو با سنگ به او حمله كنند. عابِس، با ديدن اين صحنه، چنان به وجد آمد كه كلاهْ‌خودِ خود را از سر برداشت و زره از تن به در كرد و بدون كلاهْ‌خود و زره، از سنگ‌باران دشمن، استقبال كرد.

راوى، در بيان شجاعت او مى‌گويد:

رَأَيتُ رَأسَهُ فى أيدى رِجالٍ ذَوى عُدَّةٍ، هذا يَقولُ: أنَا قَتَلتُهُ، وهذا يَقولُ: أنَا قَتَلتُهُ، فَأَتَوا عُمَرَ بنَ سَعدٍ فَقالَ: لا تَختَصِموا، هذا لَم يَقتُلهُ سِنانٌ واحِدٌ[1].

پس از شهادت عابِس، سرش در دست عدّه‌اى بود كه هر يك از آنها مدّعى بودند او را كشته‌اند. وقتى دعواى خويش را نزد عمر بن سعد بُردند، گفت: دعوا نكنيد. او را يك نفر، نكشته است.

در «زيارت رجبيّه» و «زيارت ناحيه مقدّسه»، آمده است:

السَّلامُ عَلى عابِسِ بنِ شَبيبٍ الشّاكِرِىِ‌[2].

سلام بر عابِس بن شَبيب شاكرى!

362. أنساب الأشراف: گفته‌اند: هنگامى كه باقى‌مانده ياران حسين عليه السلام ديدند كه نمى‌توانند خود حسين عليه السلام را از دسترس دشمن، دور نگاه دارند، براى شهادت، به رقابت پرداختند و پيش روىِ حسين عليه السلام به جنگ پرداختند تا كشته شوند.

عابِس بن ابى شَبيب، آمد و گفت: اى ابا عبد اللَّه! به خدا سوگند، نمى‌توانم قتل و ستم را با چيزى عزيزتر از جانم، از تو دور كنم. پس خدا حافظ!

سپس با شمشيرش به نبرد پرداخت و مردم، به سبب شجاعتش [از او]

[1] علّامه محمّدتقى شوشترى، در ردّ سخن طبرى( ج 5 ص 408) كه گفته است:« يزيد بن مُهاصِر، از كسانى بود كه براى رويارويى با حسين عليه السلام، با عمر بن سعد، همراه شدند»، ضمن بيان منافات داشتن اين-

[2] الإقبال: ج 3 ص 73.