داشت-، به سوى ما آمد و گفت: اى كوفيان! شما را از عذاب خدا، بيم مى‌دهم؛ بيم مى‌دهم! بر مسلمان، واجب است كه برادر مسلمانش را نصيحت كند و ما تا كنون، برادر و بر يك دين و آيين بوده‌ايم. تا آن گاه كه شمشير، به ميان ما و شما نيامده، سزامندِ نصيحت از جانب ما هستيد، و چون شمشير به ميان آيد، اين حق و حرمت، از ميان مى‌رود و ما دسته‌اى خواهيم بود و شما، دسته‌اى ديگر. خداوند، ما و شما را به فرزندان محمّد صلى اللَّه عليه و آله، آزموده است تا ببيند ما و شما، چه كار مى‌كنيم. ما، شما را به يارى ايشان و وا نهادن اين طاغوت، عبيد اللَّه بن زياد، فرا مى‌خوانيم كه شما از سلطنت آن دو (يزيد و ابن زياد)، جز بدى، بهره‌اى نداريد. چشمانتان را از حدقه، بيرون مى‌آورند و دست و پاهايتان را قطع مى‌كنند و شما را مُثْله مى‌نمايند و بر شاخه‌هاى خرما، به دارتان كِشند و انسان‌هاى نمونه و قاريانتان را مى‌كُشند، همچون حُجر بن عَدى و يارانش، و هانى بن عُروه و همانندان او.

كوفيان، او را دشنام دادند و عبيد اللَّه بن زياد را ستودند و برايش دعا كردند و گفتند: به خدا سوگند، آرام نمى‌گيريم تا همراهت (حسين عليه السلام) و هر كه را با اوست، بكُشيم و يا او و يارانش را دست بسته به سوى امير عبيد اللَّه ببريم!

زُهَير به آنان گفت: بندگان خدا! فرزند فاطمه- كه رضوان خدا بر او باد-، از پسر سميّه، به دوستى و يارى، سزامندتر است. اگر يارى‌شان نمى‌كنيد، پناه بر خدا، از كُشتن آنان! ميان اين مرد و پسرعمويش يزيد بن معاويه را خالى كنيد كه به جانم سوگند، يزيد، به اطاعت شما بدون كُشتن حسين عليه السلام هم رضايت مى‌دهد!

شمر بن ذى الجوشن، تيرى به سوى او انداخت و گفت: ساكت شو، خدا، صدايت را خاموش كند! با پُرگويى‌ات، ما را خسته كردى.

زُهَير به او گفت: اى فرزند بول كننده بر پاشنه پاهايش! با تو سخن نمى‌گويم. تو چارپايى بيش نيستى و- به خدا سوگند-، گمان نمى‌برم كه دو آيه از كتاب خدا را نيكْ بدانى! به رسوايى روز قيامت و عذاب دردناك، بشارتت باد!

شمر به او گفت: خداوند، تو و همراهت را لَختى ديگر مى‌كُشد.