1/ 25 استقبال از شهادت با روى باز

316. تاريخ الطبرى‌- به نقل از غلام عبد الرحمان بن عبدِ رَبِّه انصارى-: با مولايم بودم. هنگامى كه دشمنانْ حضور يافتند و به حسين عليه السلام روى آوردند، حسين عليه السلام فرمان داد تا خيمه‌اى بر پا شود و سپس، مُشك را در ديگى بزرگ با آب در آميزند. آن گاه، حسين عليه السلام به درون آن خيمه رفت و نوره ماليد.

سپس مولايم عبد الرحمان بن عبد ربّه و بُرَير بن حُضَير هَمْدانى، بر درِ خيمه، شانه‌هايشان به هم ساييده مى‌شد و بر سر اين كه كدام يك پس از امام عليه السلام نوره بمالند، با هم بحث مى‌كردند. بُرَير، با عبد الرحمان، شوخى مى‌كرد. عبد الرحمان، به او گفت: رهايمان كن. به خدا سوگند، اكنون، وقت بازى و شوخى و بطالت نيست!

بُرَير به او گفت: به خدا سوگند، قوم من مى‌دانند كه من، بطالت [و شوخى كردن‌] را دوست نداشته‌ام، نه در جوانى و نه در پيرى؛ امّا- به خدا سوگند-، من به آنچه خواهيم ديد، مُژده داده شده‌ام! به خدا سوگند، ميان ما و حور العين، جز اين نيست كه اينان با شمشيرهايشان، به ما حمله كنند، و بسيار دوست دارم كه اين كار را بكنند!

هنگامى كه حسين عليه السلام فارغ شد، ما به درون [خيمه‌] رفتيم و نوره ماليديم‌[1].[2]

[1] فَلَمّا صافَّهُ لِلحَربِ‌[ أيِ ابنُ زِيادٍ لِحَربِ الحُسَينِ عليه السلام‌] صَلَّى الحُسَينُ عليه السلام بِأَصحابِهِ الغَداةَ، ورُوِيَ: أنَّهُ كانَ ذلِكَ مِن يَومِ العاشِرِ مِنَ المُحَرَّمِ، سَنَةَ إحدى وسِتّينَ، قامَ خَطيباً، فَحَمِدَ اللَّهَ وأثنى عَلَيهِ، وقالَ لِأَصحابِهِ: إنَّ اللَّهَ عزّوجلّ قَد أذِنَ في قَتِلكُمُ اليَومَ وقَتلي، وعَلَيكُم بِالصَّبرِ وَالجِهادِ 334

( إثبات الوصيّة: ص 176).

[2] ر. ك: المناقب، ابن شهر آشوب: ج 4 ص 113.