1/ 19 نگريستن ياران امام عليه السلام به جايگاه‌هايشان در بهشت‌

304. علل الشرائع‌- به نقل از محمّد بن عماره-: به امام [صادق عليه السلام‌] گفتم: مرا از ياران حسين عليه السلام و رفتنشان به پيشواز مرگ، باخبر كن.

امام عليه السلام فرمود: «پرده از پيشِ چشمشان، كنار رفت تا آن كه جايگاه‌هايشان را در بهشت ديدند، و هر يك از آنان، به شهادت اقدام مى‌كرد تا به همبَر شدن با حوريان و جايگاهش در بهشت برسد».[1]

305. الخرائج و الجرائح‌- به نقل از ابو حمزه ثُمالى-: از امام العابدين عليه السلام روايت شده كه فرمود: «من در شبى كه صبحِ فردايش، پدرم كشته شد، با او بودم. به يارانش فرمود:" اين، شب است. [سياهىِ‌] آن را مركَب خود بگيريد كه اين جماعت، در پىِ من هستند؛ و اگر مرا بكُشند، ديگر به شما، كارى ندارند. شما [از ناحيه بيعت با من‌]، آزاد و صاحب اختيار هستيد".

يارانش گفتند: نه. به خدا سوگند، هرگز چنين نمى‌شود!

فرمود:" فردا، شما كشته مى‌شويد و هيچ يك از شما [از مرگ‌] نمى‌رَهَد".

گفتند: ستايش، خدايى كه ما را به شَرَف كشته شدن همراه تو رساند!

سپس امام عليه السلام دعا كرد و به آنان فرمود:" سرهايتان را بالا بگيريد و بنگريد".

پس به جايگاه و منزلگاه خود در بهشت نگريستند، و امام عليه السلام به آنان مى‌فرمود:" فلانى! اين، خانه توست" و" فلانى! اين، قصر توست" و" فلانى! اين، درجه توست".

از اين رو، هر يك از آنان، با سر و سينه به استقبال نيزه‌ها و شمشيرها مى‌رفتند تا به‌

[1] قالَ‌[ الحُسَينُ عليه السلام‌] لِأَصحابِهِ: قوموا فَاشرَبوا مِنَ الماءِ، يَكُن آخِرَ زادِكُم، وتَوَضَّؤوا وَاغتَسِلوا، وَاغسِلوا ثِيابَكُم لِتَكونَ أكفانَكُم. ثُمَّ صَلّى بِهِمُ الفَجرَ، وعَبَّأَهُم تَعبِئَةَ الحَربِ 321

( الأمالى، صدوق: ص 221 ح 239، بحار الأنوار: ج 44 ص 316).