فصل ششم: مخالفان رفتن امام به سمت عراق‌

6/ 1 ابو بكر بن عبد الرحمان‌[1]

195. الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة): ابو بكر بن عبد الرحمان بن حارث بن هشام، نزد حسين عليه السلام آمد و به ايشان گفت: اى پسرعمو! خويشاوندى، مرا به مِهر آورده است و نمى‌دانم جايگاهم نزد تو براى نصيحت چيست؟

فرمود: «اى ابو بكر! تو اهل فريب نيستى و اتّهامى ندارى. پس بگو».

ابو بكر گفت: ديدى كه مردم عراق با پدر و برادرت چه كردند و اينك، آهنگ حركت به سوى آنان دارى؟! آنان، بردگان دنيايند و كسانى كه به تو وعده يارى داده‌اند، با تو خواهند جنگيد و آن كه تو را بيشتر از كسى كه به او كمك مى‌كند، دوست دارد، نيز رهايت خواهد كرد. پس خدا را در باره خودت، به يادت مى‌آورم [كه جانت را به خطر نيندازى‌].

حسين عليه السلام فرمود: «خدا به تو پاداش نيك دهد، عموزاده! در رأى خود، انديشيده بودى. هر چه خدا بخواهد، همان مى‌شود».

[1] همّام بن غالب بن صعصعه- كه كنيه‌اش ابو فراس و معروف به فرزدق است-، در سال 25 هجرى در بصره به دنيا آمد. وى از ياران امير مؤمنان، امام حسين و امام زين العابدين عليهم السلام است. قصيده‌اش در مدح امام زين العابدين عليه السلام در حضور هشام بن عبد الملك، معروف است و بيت آغاز آن، چنين است:

اين، كسى است كه سرزمين بطحا، جاى گام‌هايش را مى‌شناسد

و كعبه و حرم و غير حرم، او را مى‌شناسند.

هشام، از شنيدن اين اشعار، خشمگين شد و دستور داد فرزدق را زندانى كنند. او را در عَسفان( ميان مكّه و مدينه) زندانى كردند و امام زين العابدين عليه السلام دوازده هزار درهم صله به خاطر آن شعر، به وى داد؛ ولى فرزدق، آن را نپذيرفت و گفت كه تنها براى پاداش اخروى، آن را سروده است و تنها با اصرار امام عليه السلام آن را پذيرفت. وى در سال 110 هجرى پس از سفرى به عراق، شام و جزيره( شمال عراق و سوريه) در گذشت.