4/ 36 نامه سپاس‌گزارى يزيد از ابن زياد و تحريك وى بر ضدّ امام حسين عليه السلام‌

185. تاريخ الطبرى‌- به نقل از ابو جناب يحيى بن ابى حَيّه كلبى-: يزيد براى ابن زياد، نامه‌اى فرستاد: «امّا بعد، تو همان گونه هستى كه دوست داشتم. با تدبير و دورانديشى، رفتار كردى و مانند دلاورى متين و آرام، اقتدار به خرج دادى. تو ما را بى‌نياز ساختى و خاطر ما را جمع كردى و گمان و رأيم را در باره خودت، تصديق نمودى. دو فرستاده‌ات را فرا خواندم و از آنان پرسش كردم و با آنان به تنهايى به گفتگو نشستم و آنان را در فضيلت و نظر، همان گونه يافتم كه تو گفتى. [به كارگزارانت‌] در باره اين دو، سفارش به نيكى كن.

به من خبر رسيده كه حسين، به سمت عراق، حركت كرده است. ديده‌بان‌ها و نگهبانان را بگمار. از موارد مظنون، كاملًا مراقبت كن و به اتّهام، دستگير كن؛ ليكن كسى را مكُش، مگر آن كه با تو نبرد كند، و تمام اتّفاقات را برايم بنويس. درود و رحمت خداوند بر تو باد!».[1]

[1] لَقينَا الحُسَينَ بنَ عَلِيٍّ عليه السلام قَبلَ أن يَخرُجَ إلَى العِراقِ بِثَلاثِ لَيالٍ، فَأَخبَرناهُ بِضَعفِ النّاسِ فِي الكوفَةِ، وأنَّ قُلوبَهُم مَعَهُ وسُيوفَهُم عَلَيهِ، فَأَومَأَ بِيَدِهِ نَحوَ السَّماءِ، فَفُتِحَت أبوابُ السَّماءِ، ونَزَلَ مِنَ المَلائِكَةِ عَدَدٌ لا يُحصيهِم إلَّا اللَّهُ، وقالَ: لَولا تَقارُبُ الأَشياءِ، وحُبوطُ الأَجرِ، لَقاتَلتُهُم بِهؤُلاءِ، ولكِن أعلَمُ عِلماً أنَّ مِن هُناكَ مَصعَدي، وهُناكَ مَصارِعُ أصحابي، لا يَنجو مِنهُم إلّا وَلَدي عَلِيٌّ 197

( دلائل الإمامة: ص 182 ح 98، الملهوف: ص 125).