وقتى براى بار سوم، ظرف را پر از آب كرد و خواست بنوشد، دندان‌هاى جلويش در ظرف افتاد. آن گاه گفت: ستايش، خدا را! اگر اين آب، روزىِ من بود، آن را مى‌نوشيدم![1]

4/ 31 آنچه ميان مسلم و ابن زياد در قصر حكومتى گذشت‌

173. أنساب الأشراف: مسلم را نزد ابن زياد آوردند و پيش از اين، پسر اشعث به وى امان داده بود؛ ولى ابن زياد، آن امان را نپذيرفت.[2]

174. الملهوف: چون مسلم بن عقيل را بر عبيد اللَّه بن زياد وارد كردند، بر او سلام نكرد. نگهبان به وى گفت: بر امير، سلام كن.

مسلم به او گفت: واى بر تو! ساكت شو! به خدا سوگند كه او براى من، امير نيست.

ابن زياد گفت: مانعى ندارد. سلام كنى يا نكنى، كشته خواهى شد.

مسلم به وى گفت: اگر مرا بكشى، به راستى كه بدتر از تو، بهتر از مرا كشته است و تو هيچ گاه بد كشتن و زشت مُثله كردن و بدسرشتى و پيروزىِ دنائت‌آميز را رها نخواهى ساخت و كسى به اين كارها، سزاوارتر از تو نيست.

ابن زياد به وى گفت: اى نافرمان و اى تفرقه‌افكن! بر امام خويش، خروج كردى و

[1] نقشه شماره 3 در پايان كتاب.

[2] نقشه شماره 3 در پايان كتاب.