خواهد آمد و خداوند، بدن‌ها [ى خفته‌] در قبرها را بر خواهد انگيخت.

به درستى كه من از روى ناسپاسى و زياده‌خواهى و براى فساد و ستمگرى، قيام نكردم؛ بلكه براى تحقّق رستگارى و صلاح امّت جدّم پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، قيام نمودم.

مى‌خواهم امر به معروف و نهى از منكر نمايم و به سيره جدّم محمّد صلى اللَّه عليه و آله و پدرم على بن ابى طالب عليه السلام، رفتار كنم ....

آن كه مرا به حقّانيت مى‌پذيرد، [بداند كه‌] خداوند، سرچشمه حق است [و پاداش او را خواهد داد] و اگر كسى در اين دعوت، دستِ رد بر من زند، شكيبايى مى‌ورزم تا خداوند، ميان من و اين گروه، بر پايه حقيقت، داورى كند و به حقيقت، حكم دهد، كه او بهترينِ داورى كنندگان است.

برادرم! اين است وصيّت من به تو. جز از خداوند، توفيق، طلب نمى‌كنم. بر او توكّل مى‌كنم و به سوى او باز مى‌گردم. درود بر تو و هر آن كه از راه درست، پيروى كند! و نيرو و توانى جز از جانب خداوندِ برتر و بزرگ نيست».

[راوى‌] مى‌گويد: آن گاه حسين عليه السلام نامه را بست و مُهرِ خود را بر آن زد و آن را به برادرش محمّد بن حنفيّه سپرد و با او خداحافظى كرد.[1]

[1] نقطه‌اى در حوالى مدينه( ر. ك: نقشه شماره 3 در پايان كتاب).