ز- در كنار رود فرات، صبر كن، اى ابا عبد اللَّه!

51. مُسنَد ابن حنبل‌- به نقل از عبد اللَّه بن نُجَى، در باره پدرش-: او كه مسئول وسايل طهارت على عليه السلام بود، با ايشان كه عازم صفّين بود، حركت كرد. هنگامى كه از كنار نينوا[1] مى‌گذشت، على عليه السلام ندا داد: «صبر داشته باش، ابا عبد اللَّه! صبر داشته باش، ابا عبد اللَّه! در كنار فرات!».

گفتم: يعنى چه؟

فرمود: «روزى بر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله وارد شدم و چشمانش اشكبار بود. پرسيدم: اى پيامبر خدا! آيا كسى شما را ناراحت كرده است؟ چرا اشك از چشمانت سرازير است؟

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: جبرئيل، اندكى پيش، از نزدم رفت. او برايم گفت كه حسين در كنار رود فرات، كشته مى‌شود.

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: جبرئيل گفت: آيا مى‌خواهى خاك آن جا را ببويى؟ گفتم: آرى. و جبرئيل، دستش را دراز كرد و مشتى از خاك آن جا را به من داد و من ديگر نتوانستم جلوى ريزش اشك خود را بگيرم».[2]

[1] ر. ك: نقشه شماره 3 در پايان كتاب.

[2] سَمِعتُ أبا ذَرٍّ وهُوَ يَومَئِذٍ قَد أخرَجَهُ عُثمانُ إلَى الرَّبَذَةِ، فَقالَ لَهُ النّاسُ: يا أبا ذَرٍّ، أبشِر فَهذا قَليلٌ فِي اللَّهِ تَعالى.

فَقالَ: ما أيسَرَ هذا! ولكِن كَيفَ أنتُم إذا قُتِلَ الحُسَينُ بنُ عَلِيٍّ عليه السلام قَتلًا- أو قالَ: ذَبحاً-؟ 71

( كامل الزيارات: ص 153 ش 190، بحار الأنوار: ج 45 ص 219 ش 47).