و سپس فرمود: «اى ابا عبد اللَّه! بر من گران است» و سپس گريست.

گفتم: پدر و مادرم فدايت باد! امروز كه روز اوّل است، چنين كردى؟ ماجرا چيست؟

فرمود: «بر اين پسرم مى‌گريم. او را دسته‌اى متجاوزِ كافر از بنى اميّه مى‌كشند. خدا، شفاعت مرا در روز قيامت، نصيبشان نكند! مردى او را مى‌كشد كه به دين، ضربه مى‌زند و به خداى بزرگ، كفر مى‌ورزد».[1]

د- مردى از بنى اميّه به نام يزيد

35. سير أعلام النبلاء- به نقل از ابو عبيده كه سند روايت را به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مى‌رساند-: همواره كار امّت من بر پاست، تا آن كه مردى از بنى اميّه، به نام يزيد، به آن ضربه مى‌زند.[2]

36. الملهوف: دو سال كه از تولّد حسين عليه السلام گذشت، پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به سفرى رفت و در راه، در جايى توقّف كرد و كلمه استِرجاع (إنّا للَّهِ) بر زبان آورد و چشمانش اشكبار شد. علّت را پرسيدند. فرمود: «اين، جبرئيل است كه از زمينى كنار رود فرات به نام كربلا برايم خبر آورده كه فرزندم حسين، پسر فاطمه، در آن، كشته مى‌شود».

به ايشان گفته شد: اى پيامبر خدا! چه كسى او را مى‌كشد؟

فرمود: «مردى كه نامش يزيد است. و گويى جايگاه بر خاك افتادن و به خاك سپردنش را مى‌بينم!».[3]

[1] دخان: آيه 29.

[2] خَرَجَ أميرُ المُؤمِنينَ عليه السلام فَجَلَسَ فِي المَسجِدِ، وَاجتَمَعَ أصحابُهُ حَولَهُ، وجاءَ الحُسَينُ عليه السلام حَتّى قامَ بَينَ يَدَيهِ، فَوَضَعَ يَدَهُ عَلى رَأسِهِ، فَقالَ: يا بُنَيَّ، إنَّ اللَّهَ عَيَّرَ أقواماً بِالقُرآنِ، فَقالَ:« فَما بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ وَ ما كانُوا مُنْظَرِينَ)، وَايمُ اللَّهِ، لَيَقتُلُنَّكَ بَعدي، ثُمَّ تَبكيكَ السَّماءُ وَالأَرضُ 56

( كامل الزيارات: ص 180 ح 242، بحار الأنوار: ج 45 ص 209 ح 16).

[3] قالَ عَلِيٌّ عليه السلام لِلحُسَينِ عليه السلام: يا أبا عَبدِ اللَّهِ، إسوَةٌ أنتَ قِدماً ... فَوَالَّذي نَفسي بِيَدِهِ، لَيَسفِكَنَّ بَنو امَيَّةَ دَمَكَ، ثُمَّ لا يُزيلونَكَ عَن دينِكَ، ولا يُنسونَكَ ذِكرَ رَبِّكَ 57

( كامل الزيارات: ص 149 ح 178، بحار الأنوار: ج 44 ص 262 ح 17).