پيامبر صلى اللَّه عليه و آله گفت: «اى خداى من! پذيرفتم و خشنود شدم و توفيق و صبر، از توست».

[گفته شد:] و دخترت، بر او ستم مى‌شود و محروم مى‌گردد و حقّى را كه تو برايش قرار داده‌اى، از او غاصبانه مى‌گيرند ....

[گفته شد:] و فاطمه از برادرت (على)، دو پسر دارد كه يكى از آن دو را به نيرنگ و خيانت مى‌كشند و اموالش را به غارت مى‌برند و نيزه‌اش مى‌زنند و اينها را امّتت انجام مى‌دهند.

پيامبر گفت: «اى خداى من! پذيرفتم و تسليم هستم. ما از آنِ خداييم و به سوى او باز مى‌گرديم و توفيق و صبر، از توست».

[گفته شد:] و امّتت پسر ديگر فاطمه را به جهاد مى‌خوانند و آن گاه او را محاصره مى‌كنند و مى‌كشند و فرزندان و هر كس از خاندانش را كه همراه اوست، مى‌كشند و حرمش را غارت مى‌كنند. او از من كمك مى‌جويد؛ امّا قضاى حتمى من، در شهادت او و همراهيان اوست و كشته شدنش حجّت بر همه ساكنان سراسر زمين است. آسمانيان و زمينيان از سر بى‌تابى بر او مى‌گريند و نيز فرشتگانى كه به يارى‌اش نرسيده‌اند. سپس از صُلب او، پسرى مى‌آيد كه با او تو را يارى مى‌دهم و مثالِ (تصوير) او نزد من زير عرش است ....[1]

[1] دَخَلتُ عَلَى النَّبِيِّ ذاتَ يَومٍ وعَيناهُ تُفيضانِ، قُلتُ: يا نَبِيَّ اللَّهِ أغضَبَكَ أحَدٌ؟ ما شَأنُ عَينَيكَ تُفيضانِ؟ قالَ: قامَ مِن عِندي جِبريلُ قَبلُ، فَحَدَّثَني أنَّ الحُسَينَ يُقتَلُ بِشَطِّ الفُراتِ 25

( مسند ابن حنبل: ج 1 ص 184 ح 648، مسند أبى يعلى: ج 1 ص 206 ح 358).