اين تحريف، به دو گونه مى‌تواند تجلّى يابد: يكى آن كه به جاى روشنى‌بخشى و احياگرى، تنها به درخواست آمرزش گناهان و پاك‌سازى معنوى خلاصه گردد؛ و ديگر، آن كه به جاى تأكيد بر بُعد حماسى آن، به جنايت يزيديان و ستمگران در اين حادثه پرداخته شود.

اين سخن، بدان معنا نيست كه آمرزش گناهان و پاك‌سازى معنوى، از نتايج و فوايد عزادارى نيست و يا اين كه نبايد جنايت‌هاى ستم‌پيشگان را برشمرد؛ بلكه غرض، پرهيز از نگاه تجزيه‌اى است.

اگر به جاى جهل‌زُدايى و احياى ارزش‌هاى اسلامى، هدف عزادارى براى سالار شهيدان، در پاك‌سازى گنهكاران از گناه، خلاصه شود، در واقع، هدف شهادت امام عليه السلام و عزادارى براى ايشان، تحريف شده است؛ يعنى دقيقاً همان تحريفى كه در آيين مسيحيت، در باره عيسى عليه السلام تحقّق يافت.

به عبارت ديگر آنچه تحريف هدف عزادارى براى امام حسين عليه السلام است، خلاصه كردن اين هدف، در پاك‌سازى گناهان، شبيه باور خرافىِ مسيحيان در باره مصلوب شدن عيسى عليه السلام است. اين سخن، البته به معناى نفىِ نقش عزادارى در آمرزش گناهان نيست.

از سوى ديگر، حادثه عاشورا، در يك نگاه كلّى و واقع‌بينانه، داراى دو بُعد است: يكى بُعد جنايت و مظلوميت، و ديگرى بُعد حماسه و عزّت و عظمت. از اين رو، تحليل و تبيين صحيح اين حادثه، در صورتى امكان‌پذير است كه اين دو بُعد، در كنار هم ديده شوند و ارائه گردند. در غير اين صورت، مخاطب، درك درستى از اين جريان مهم تاريخ اسلام، پيدا نخواهد كرد.[1]

دو. استناد به منابع غير معتبر

يكى از آسيب‌هايى كه خصوصاً در قرن‌هاى اخير، عزادارى امام حسين عليه السلام را تهديد مى‌كند، استناد اهل منبر و مرثيه‌سُرايان، به منابع غير معتبر و غير قابل استناد است.[2]

[1] الإقبال: ج 3 ص 90.

[2] از كارهاى مهمّ روز عاشورا در نزد اوليا، همراهى كردن با فرشتگان و پيامبران و اوصيا در عزادارى است، به خاطر شكسته شدن حرمت‌هاى الهى و از دست رفتن مقامات نبوى، و خوارى و ذلّتى كه از سوى آن دشمنان، بر اسلام رفت و مى‌رود، و به جهت چيره شدن دولت ابليس و سپاهش بر دولت خدا عزّوجلّ و بندگان مخصوصش.

انسان بايد در مجلس بنشيند، تا آنچه بر فرزندان سيّد انبيا- كه درود خداى عزّوجلّ بر او و خاندانش باد- رخ داد، بخواند و مصيبت‌هايى را كه با ريخته شدن خون آنان، تجديد شد و بدى‌اى كه به آنان روا داشته شد، به ياد بياورد و نوشته اللهوف على قتلى الطفوف را بخواند( الإقبال: ج 3 ص 56).