د- قانون جاذبه‌

قرآن‌

«خدا، [همان‌] كسى است كه آسمان‌ها را بدون ستون‌هايى كه آنها را ببينيد، بر افراشت، آن گاه بر عرش، استيلا يافت و خورشيد و ماه را رام گردانيد؛ هر كدام براى مدّتى معيّن، به سير خود ادامه مى‌دهند. [خداوند،] در كار [آفرينش‌]، تدبير مى‌كند و آيات [خود] را به روشنى، بيان مى‌نمايد. باشد كه شما به لقاى پروردگارتان، يقين حاصل كنيد».

حديث‌

257. امام على عليه السلام: از گواهانِ آفرينش او، آفريدن آسمان‌هاست كه بى هيچ ستونى، استوارند، و بى هيچ تكيه‌گاهى، بر پايند.

258. امام على عليه السلام‌- از سخنان ايشان عليه السلام كه در آن، از آفرينش آسمان‌ها، ياد مى‌كند-: [از ميان هفت آسمان،] آسمان زيرين را به صورت موجى مهار شده و زيرينشان را بامى نگه داشته شده و سقفى برافراشته قرار داد، بدون آن كه ستونى آنها را نگه دارد يا ميخ و طنابى،[1] آنها را به هم پيوسته باشد.

259. امام صادق عليه السلام: چشم، آفريده‌هاى گوناگونِ پيوسته و وابسته به هم را ديد، و دل، او را به اين نكته ره‌نمون كرد كه آنها را آفريدگارى است؛ چرا كه دل، در آنچه چشم ديده، انديشيده است: از عظمت آسمان و برافراشتگى آن در فضا، بى آن كه ستونى و تكيه‌گاهى نگاهش دارد، و بى آن كه پس برود و محو شود، يا پيش آيد و زَوال گيرد، و اين كه نه يكباره، فرو مى‌افتد و نزديك مى‌آيد، و نه بالا مى‌رود و ناپديد مى‌گردد.

260. تفسير العيّاشى‌- به نقل از حسين بن خالد-: از امام رضا عليه السلام در باره اين سخن خداوند:

«سوگند به آسمان مُشبّك» پرسيدم.

ايشان، انگشتان خود را در هم فرو بُرد و فرمود: «آسمان، در زمين، تنيده شده است».

گفتم: چگونه به زمينْ تنيده شده، در حالى كه مى‌فرمايد: «آسمان‌ها را بدون ستونى‌

[1]. واژه« دسار» كه در متن عربى حديث آمده، به معناى ميخِ دو سرِ تيز، و رشته و طناب بافته شده از ليف‌خرماست كه با آن، تخته‌هاى كشتى را مى‌بندند.