همه اقسام اسم مى‌توانند به علم منقول تبديل شوند. از اين رو، آنچه قرآن‌پژوهان با عنوان «اسم» براى قرآن برشمرده‌اند، مى‌تواند در اصل، يكى از اين اقسام، جز كنيه باشد.

گويا با فرق نهادن ميان اسم و اين اقسام است كه طبرى (م 310 ق) تنها از چهار نام ياد مى‌كند: «قرآن»، «كتاب»، «فرقان» و «ذكر».[1]

شيخ طوسى (م 460 ق) و طبرسى (م 548 ق) نيز همين چهار نام را مى‌آورند.[2]

آلوسى (م 1270 ق) تنها دو نام قرآن و فرقان را مى‌پذيرد و بيان مى‌كند كه ديگر نام‌ها در حقيقت به همين دو بازمى‌گردند.[3] محمد بن عبدالرحيم نهاوندى (م 1330 ق) تصريح مى‌كند كه به ظاهر، جز «قرآن»، ديگر نام‌ها، صفت و لقب اند.[4]

زرقانى (م 1367 ق) نيز جز پنج نام، نامى ديگر براى قرآن نمى‌شناسد.[5]

و برخى پژوهشگران معاصر جز «قرآن»، ديگر نام‌ها را صفت مى‌دانند.[6]

اكنون نام‌هايى را كه بيشتر منابع تفسيرى و قرآنى در ذكر آنها همداستان اند، برشمرده، به اختصار، آنها را شرح مى‌دهيم و آن گاه فهرستى از صفات به دست مى‌دهيم.

چنان‌كه گذشت، بيشتر قرآن‌پژوهان، از چهار يا پنج نام ياد كرده‌اند:

[1]. تفسير الطبرى: ج 1 ص 64.

[2]. التبيان فى تفسير القرآن: ج 1 ص 18؛ مجمع البيان: ج 1 ص 41؛ المحرر الوجيز: ج 1 ص 56.

[3]. روح المعانى: ج 1 ص 9.

[4]. نفحات الرحمن: ج 1 ص 59- 60.

[5]. مناهل العرفان: ج 1 ص 14- 15.

[6]. براى نمونه ر. ك:« اسامى و عناوين قرآن كريم»، سيد محمد باقر حجتى، ميراث جاودان، سال 4، شماره 1، ص 19.