كه فرو فرستاديم»، آن را از نام‌هاى قرآن، محسوب كرده‌اند.[1] بدين ترتيب، فرق ننهادن ميان اسم و صفت، موجب شده است كه گروه نخست، ده‌ها نام براى قرآن برشمارند.[2]

گفتنى است كه اسم عَلَم (اسمى كه مسمّاى آن، بدون وجود هرگونه قيدى، همواره معيّن است)،[3] در نحو عربى، به اعتبارات متعدد، تقسيم‌هايى دارد، از جمله:

1. اسم، كنيه و لقب؛

2. مرتجَل و منقول.

لقب، اسمى است كه براى مدح يا ذمّ كسى يا چيزى بر او مى‌گذارند و كُنيه، اسمى است مركّب كه براى پرهيز از ذكر نام شخص، از روى احترام بر او مى‌نهند و همواره با كلمه «اب»، «ام»، «ابن» يا «بنت» آغاز مى‌گردد.[4]

نحويان، «اسم» را چنين تعريف كرده‌اند: عَلَمى كه نه كنيه و نه لقب است.[5]

عَلَمِ «مرتجَل»، عَلَمى است كه جز در عَلَميّتِ فعلى، پيشينه استعمال ندارد و عَلَم «منقول»، آن است كه پيش‌تر، براى مسمّايى ديگر به كار رفته و سپس براى مسمّاى فعلى استعمال و عَلَم شده است.

مسمّاى پيشين در عَلَم منقول، اقسامى دارد؛ از جمله: صفت مانند «حارث»، مصدر مانند «فضل»، اسم جنس مانند «اسد»، جمله مانند «تأبط شرّا».[6]

[1]. التسهيل: ج 1 ص 5.

[2]. اين نكته را نيز نبايد فرو گذاشت كه براى برخى پژوهشگران« تعداد اسماى قرآن» به عنوان يك مسئله مطرح نبوده و از اين رو اساساً در پى به دست دادنِ معيار و ملاك براى آن و استقصاى كامل نام‌هاى قرآن نبوده‌اند.

[3]. شرح ابن‌عقيل: ج 1 ص 118.

[4]. شرح ابن‌عقيل: ج 1 ص 118.

[5]. شرح ابن‌عقيل: ج 1 ص 119.

[6]. شرح ابن‌عقيل: ج 1 ص 125.