ديگر نشاطآفرينى در آن، معنايى نخواهد داشت و به سستى و كسالت بدنى، تبديل خواهد شد. امام على (ع) مى‌فرمايد:

من شبع عوقب فى الحال ثلاث عقوبات: يلقى الغطاء على قلبه، و النعاس على عينه، و الكسل على بدنه.[1]

كسى كه سير شود، سه پيامد فورى را خواهد ديد: پرده‌اى بر قلبش افكنده مى‌شود؛ خواب، به چشمانش مى‌آيد؛ و سستى بر بدنش عارض مى‌شود.

لذا همچنان كه پيش از اين متذّكر شديم، اصل اعتدال، پيش‌فرض اساسى نشاط به واسطه تغذيه است. امام كاظم (ع) مى‌فرمايد:

لو أنّ النّاس قصدوا فى الطعم لاعتدلت أبدانهم.[2]

اگر مردم در خوردن، اعتدال مى‌ورزيدند، بدن‌هايشان، سالم مى‌مانْد.

خوردن و آشاميدن، داراى مصاديقى در احاديث است كه به برخى از آنها اشاره مى‌شود:

- عسل‌

عسل، غذايى مقوّى است كه خداوند متعال، آن را مايه شفا[3] دانسته است و از مصاديق تغذيه سالمى است كه باعث انبساط خاطر و نشاط انسان مى‌گردد. امام على (ع) عسل را نشاطآفرين مى‌داند.

[1]. شرح نهج البلاغة، ابن ابى الحديد، ج 20، ص 320 و 674.

[2]. وسائل الشيعة، ج 16، ص 407، ج 8.

[3].) يخرج من بطونها شراب مختلف ألوانه فيه شفاء للناس(( سوره نحل، آيه 69).